داستان‌هایی که از شام خراب آورده‌ام

عالمی از صبر خود، در اضطراب آورده‌ام

رأس خونین تو بر نی بود با من هم‌سفر

خود تو دانی زآن چه از شام خراب آورده‌ام

سحر چون پیک غم از در درآید

شرار از سینه، آه از دل برآید

درای کاروانی از وطن دور

به گوش جان ز دیوار و در آید

رفتم من و هوای تو از سر نمی‌رود

داغ غمت ز سینه‌ی خواهر نمی‌رود

برخیز تا رویم، برادر! که خواهرت

تنها به سوی روضه‌ی مادر نمی‌رود

اگر که دیده‌ی خون‌بار من امان می‌داد

کنار خاک تو، شرح دلم، زبان می‌داد

تو بوده‌ای همه ره را و دیده‌‌ای که چسان

دلم به بوته‌ی عشق تو، امتحان می‌داد

ایّام اربعین تو یا صبح محشر است؟

یا روزِ جان‌گدازِ وفاتِ پیمبر است؟

بیش از هزار سال گذشته است و اربعین

از اربعین اوّل تو، غم‌فزاتر است

از این وجود که من زنده باشم و تو نباشی

دگر چه سود که من زنده باشم و تو نباشی؟

کشم به هر نفسی آه و جای آه برآید

ز سینه دود که من زنده باشم و تو نباشی

ای چاره ساز خلق که بی‌چاره‌ی توام!

یک اربعین گذشت که آواره‌ی توام

با اشک دانه دانه و با قلب چاک چاک

زوّار قبر پیکر صد پاره‌ی توام

آورده‌ام به کوی تو جان دوباره را

جانی که دیده است غم بی‌شماره را

برخیز یا حسین! که زوّار خسته‌ات

بهر زیارت آمده دارالزّیاره را

ای در دلم مقیم که خاکت مقام شد!

خاک از وجود قدس تو قدسی مقام شد

برخیز و حال قافله‌ی خویش را ببین

ای میر کاروان که به خاکت مقام شد!

تا وطن در نینوا کردم، حسین!

 روز و شب چون نی نوا کردم، حسین!

کاروانت را اگر آورده‌ام

 بارها خود را فدا کردم، حسین!

دگر از کربلا آن شور و غوغا برنمی‌خیزد

 از این صحرا به جز توفان غم‌ها برنمی‌خیزد

بیابان را سکوت غم به کام خود فرو برده

 صدایى جز خروش موج دریا برنمی‌خیزد

یک اربعین همین نه براى تو سوختم

 عمرى بُوَد که من به هواى تو سوختم

قربانیان عشق همه کشته می‌شوند

 جز من که بارها به مناى تو سوختم