با نالۀ یا حسین بی‌تاب شدی

از داغ لب تشنۀ او آب شدی

با زمزمه‌های «أو سمعتم بغریب»

یک عمر تو روضه‌خوان ارباب شدی

ای کوثر بی‌قرینۀ ثارالله

آرام و قرار سینۀ ثارالله

در صبر و شکوه و استقامت، یکتا

آیینۀ حق! سکینۀ ثارالله

در جمع ملائک مقرب هستی

از روز ازل فاطمه‌مذهب هستی

شد محو جمال کبریایی جانت

محبوب دل حسین و زینب هستی

پیراهن سیاه بر این غم ادامه داد در ختم فاطمیه به ماتم ادامه داد

پیراهن سیاه، سیاهِ سکینه شد در فاطمیه هم به محرم ادامه داد

راوی کرب و بلا دارد روایت می‌کند از جدایی سر و تن‌ها حکایت می‌کند

شد سکینه، معنی‌اش آرامش قلب حسین بشنو از دریا زمانی که شکایت می‌کند

مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را  

شکسته صاعقۀ تازیانه، بال و پرم را

اگر فرات به دجله بریزد و بخروشد  

نمی‌نشاند، یک ذره آتش جگرم را

چنان خون می‌چکد از رنگ و روی دامنت، بانو  

که گل شرمش می‌آید از گل پیراهنت، بانو

بگو بر چهره‌ات خون کدامین لاله پاشیده  

چه پاییزی گذر کرده ز باغ دامنت، بانو؟

از اسب فرود ‌آی و ببین، دختر خود را  

بنشان روی دامن، گل نیلوفر خود را

تنها مرو‌ ای هم سفر از خیمه به صحرا  

همراه ببر باغ گل پرپر خود را

بی‌گل رویت، پدر! از زندگی دل برگرفتم

دست شستم از دو عالم، چون تو را دلبر گرفتم

یاد داری قتلگه، نشناختم جسم شریفت؟

خم شدم، بابا! نشانت را ز انگشتر گرفتم

الا که غرق به خون اوفتاده پیکر تو!

بباید از که بگیرم نشانى سر تو؟

 ز بس که بر بدنت ریخته است بارش تیر

بسان غنچه دهن باز کرده پیکر تو

تا داس جفا کرد درو، حاصل من

جز دست خدا حل نکند مشکل من

تا هست، سکینه جان! مرا جان در تن

از گریه‌ی خویشتن مسوزان دل من

امشبم را سحر نمی‌آید خواب در چشم تر نمی‌آید مدحش از من که بر نمی‌آید چون سکینه دگر نمی‌آید

دختر شاه، گوهر نایاب بی قرینه، درست مثل رباب