ای کرامت را تو مجلای تمام حضرتت باب الکرم بنت الکرام  

با کلام الله ناطق هم کلام ای سکینه بر کراماتت سلام

ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود بر چهره‌اش ز عصمت و عفّت نقاب بود  

پیوسته داشت جلوه در او صبر فاطمه آیینۀ تمام نمای رباب بود

چگونه پلک ترت میل خواب داشته باشد؟ اگر برادر تو درد آب داشته باشد

تو خواهری و برای گلوی نازک اصغر طبیعی است دلت اضطراب داشته باشد

آه! از آن ساعت که با چشمان تر

                        شد سکینه بر سر جسم پدر

دید جسمی اوفتاده روی خاک

                        قطعه‌قطعه، پاره‌پاره، چاک‌چاک

آن خیمۀ بی عمود را برپا کرد

یادی ز لب سوختۀ سقا کرد

در علقمه رفته ست سکینه از هوش

انگار ضریح ماه را پیدا کرد

کعبۀ عشق نگر دور و برش دعوا شد

استلامش چه شلوغ است، سرش دعوا شد

گوییا مملکت ری به نگاهش بسته است

در قشون بر سر چشمان ترش دعوا شد

تو کیستی؟ چراغ بهشت مدینه‌ای

آیینه دار حُسنِ حسینی، سکینه‌ای

باید به رتبه زینب ثانی بخوانمت

چون عمه‌ات به صبر نداری قرینه‌ای