زمانی که تمام عاقلان ماندند در خانه

پیاده راه افتاده به سویت هرچه دیوانه

سه روز از اشک لبریزم، دلم در بین موکب‌هاست

اگرچه غرق دلتنگی نشستم گوشۀ خانه

در مرز خویش ماندن و از مرز رد شدن

با مهر و مهر فاطمه اصل سند شدن

این آرزوی سرخ گذرنامۀ من است

در زیر پای مهر سفارت، لگد شدن

تمام حاجتم این بود در شب احیا

خدا بدون تو سال مرا رقم نزند

قرار ماست مسیر نجف به کرببلا

اگر خدای نکرده اجل به هم نزند

یادت می‌آید زیر پرچم گریه کردیم؟

هرجا حسین گفتند، در دم گریه کردیم

تا کربلا رفتیم و با هم روضه‌ خواندیم

تا کربلا رفتیم و با هم گریه کردیم

ما راه از سر گرفتیم

تا کربلا پر گرفتیم

هر حاجتی هم گرفتیم

از پشت این در گرفتیم

دلم به خاطر زوار ساده راه افتاد

برای اینکه شود استفاده، راه افتاد

رسید با گذر دیگری به مرز خودش

اجازه داده، اجازه نداده راه افتاد

شدم کبوتر صحن تو، پر در آوردم

نبین پیاده شدم زائرت، سرآوردم

پیاده آمدنم عشق نیست، من تنها

ادای جمعی از عشاق را درآوردم 

عاقبت آمدم پس از عمری

به مزارت، نه! بر مزار خودم

آمدم های‌های گریه کنم

به دل خون و داغدار خودم

آنگونه که حاجی ست در احرام پیاده

من هم شده‌ام سوی تو اعزام پیاده

طوفانم و می‌آیم و در حلقۀ عشاق

بر خویش سوارم ولی از نام پیاده

با پای لنگ و در به در پابرهنه‌ها

جا مانده‌ایم از سفر پابرهنه‌ها

ای کاش دیدگان ترم جاده می‌شدند

چون چشم فرش در گذر پابرهنه‌ها

بلند شو که بگویم فراق یعنی چه!

شرار شعله به گل‌های باغ یعنی چه!

بلند شو که بگویند با تو چشمانم

خرابه و شب بی چلچراغ یعنی چه!

ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﺒﻴﻦ ﻋﺎﻗﺒﺖ و ﺁﺧﺮﻣﺎﻥ ﺭا

ﻟب‌های ﺗﺮک‌ﺧﻮﺭﺩﻩ و ﭼﺸﻢ ﺗﺮﻣﺎﻥ ﺭا

ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻛﻪ اﺯ  ﺑﺎﻍ ﺧﺰاﻥ‌ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺒﻴﻨﻲ

ﮔﻞ‌ﻫﺎی ﻛﺒﻮﺩ ﺁﻣﺪۀ ﭘﺮﭘﺮﻣﺎﻥ ﺭا