چشم اگر امسال را هم آبروداری کند

گریه می‌‌خواهد مرا از هرچه خود، عاری کند

هرکسی اینجا هنر کرده است، با اشک آمده است

کاش پلک از این هنرها پرده‌برداری کند

چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد

خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد

سر پیری عجب شوری است در چشمانت ای مومن!

جوان بودن به ظاهر نیست، باید دل جوان باشد

حیا به دست تو آموخت دلبری‌ها را

و آمدی که امامت کنی پری‌ها را

بیا ببین زنی از نسل کربلا، زینب

چنان تو کرده ادا حقّ خواهری‌ها را

خطیب خطبۀ غربت، رضای خفته به قم

بگیر دست دل پای منبری‌ها را

ای از تبار عاطفه ضامن شو، از چنگ هر چه حادثه آهو را

قشلاق عشق کوی بهارانت، ای جَلد کرده هر چه پرستو را

ماه شب چهارده عصمت، در چاه رفته یوسف سامرّا

دنیا تمام دیدۀ یعقوب است، از عالمی دریغ مکن سو را

جمعه به جمعه از خبرت حرف می‌زنند

مردم چقدر پشت سرت حرف می‌زنند

مانند آفتاب که از نور و سایه‌اش

از شایعات دور و برت حرف می‌زنند

باز بویی عجیب می‌آید

بوی دردی غریب می‌آید

یاس پر کرده است علقمه را

پس چرا بوی سیب می‌آید؟

توان گریه ندارد تو را صدا بزند

چقدر کودک شش ماهه دست و پا بزند

کمان کشیده ببین کفر و خوب می‌داند

که تیر آخر این ظلم را کجا بزند

ایمان کنار پای تو حیران نشسته است

ای غیرممکنی که به امکان نشسته است

انکار روشنایی خورشید ممکن است

تا روبروی چشم نبینان نشسته است

از شاخه بر روی زمین رقصان می‌افتد

می‌غلتد و در دامن جانان می‌افتد

این نقطۀ پیدایش قانون ثقل است

وقتی که سیبی بر سر انسان می‌افتد

نه آبی و نه جوابی، نه یار و سقّایی

چگونه تشنه‌ای امّا کنار دریایی

قرار بود بیایی، ولی نه بر نیزه

قرار بود بجنگی، ولی نه تنهایی

جلوه می‌کرد در دلش که بنوش، کف دستی ولی نخورد از آب

آب را ریخت، آبرو داشت، باخت جان را به عشق و بُرد از آب

مرد لب تشنه دل به دریا زد، آب از دیدن عطش جا زد

بغض در بغض آرزوی لبش، چه گلوها که می‌فشرد از آب

فرقی نمی‌کند به کجا باشد، وقتی که مرد مرد خدا باشد

دست محمد است به همراهش، مردی که از تبار کسا باشد

دستی که در غدیر بلند آمد، در ساحل فرات به خاک افتاد

یک دست هم صدا که ندارد، آه، باید که هر دو دست جدا باشد