در منابع روایی تأکید فراوانی بر زیارت امامان معصوم (ع) به‌ویژه زیارت امام حسین (ع) شده است و افرادی که بدون عذر به زیارت نروند مورد نکوهش قرارگرفته‌اند.

در روایات ما، به زیارت امام حسین (ع) در تمام ایام سال توصیه شده است؛ اما در برخی روزها و لحظات، تاکید بیشتری شده و برای آن ثوابهایی ویژه‌ای نقل کرده‌اند.

سکوت تاریخ در مورد دلیل همراهی حضرت زینب با امام حسین (ع) به گمانه زنی‌های‌ مختلف دامن زده است و  اطاعت از امام زمان دستخوش داستان‌سرایی شده است. از جمله بخش‌‌‌های‌ مهم زندگی حضرت سفر‌‌‌های‌ ایشان است که هر یک در نوع خود نکات ریزی برای بررسی دارد.

در شب عاشورا، امام حسین (ع) رو به اصحاب کردند و به ایشان فرمودند که بیعت خود را از شما برداشتم، هرکس که می‌خواهد برود؛ سپس رو به یاران خاص خود ازجمله حضرت عباس (ع) نیز کرده و فرموده است شما هم اگر می‌خواهید بروید.

در ادامه به بررسی صحت این گزارش تاریخی می پردازیم.

یکی از جنبه‌های عظمت عاشورا همراهی اهل بیت امام حسین (ع) در کربلا است. در میان اهل بیت امام حسین (ع) می‌توان نام و نشانی از دو همسر ایشان یافت البته در مورد همسران ایشان بین مورخان اختلاف است چراکه بعضی از منابع دسته اول حضور برخی از همسران را تأیید نمی‌کند.

امام حسین (ع) نام تمامی فرزندان پسر خودشان را (ع) علی نهاده بودند. علت این نام‌گذاری ها، می تواند به علت علاقه ایشان به حضرت علی (ع) باشد در ادامه به بررسی دلیل این نام‌گذاری از زبان امام سجاد (ع) پرداخته ایم.

  در صبح روز عاشورا امام حسین (ع) برای جنگ با لشگر ابن سعد فرمانده‌‌هان و آرایش نظامی خود را مشخص کردند.

  در مورد نقل‌های تاریخی جزئی مانند تعداد فرزندان یک شخص ممکن است اختلاف‌ نظرهایی وجود داشته باشد و نباید به دنبال پاسخ صد در صد کامل و قطعی بود.

قبل از پرداختن به پرسش مطرح شده به صورت اختصار چگونگی ازدواج امیرمؤمنان (ع) با ام‌البنین مادر بزرگوار حضرت عباس (ع) را ذکر می‌کنیم.

در میان شهدای کربلا دو فرزند به حضرت زینب (س) منتسب شده اند. انتساب ایشان به حضرت زینب (س) و چگونگی به شهادت رسیدن این دو فرزند رشید حضرت زینب کبری (س) و عبدالله بن جعفر با استناد به دانشنامۀ 14 جلدی امام حسین (ع) در پی می‌آید.

عبارت مطرح شده در پرسش، در کتاب‌های دست اول در زمینۀ تاریخ کربلا، از جمله لهوف مرحوم سید بن طاووس وجود ندارد؛ امّا در تذکره الشهداء ملا حبیب‌الله کاشانی که از کتاب‌های متأخر است، آمده است.