امام حسن (ع) و امام حسین (ع)، در زمان خلافت پدرشان، همواره جزو اولین کسانی بودند که به یاری آن حضرت می شتافتند و وی را یاری می کردند. آنها در تمام نبردها کنار امیرالمومنین بودند و از هیچ تلاشی برای حفظ اسلام دریغ نمی کردند. امیرالمومنین (ع) نیز همواره تلاش می کردند این دو فرزند خویش را به دیگر اصحاب به عنوان جانشینان خود معرفی کنند و مقامات آنان را برای مردم بازگو کنند.

این مقاله قسمتی از پرونده «پدرانه؛ پرونده امیرالمومنین و امام حسین (ع)» است.

در چنین روزی در سال 60 هجری قمری نامه‌های اهل کوفه به دست امام حسین (ع) رسید. وقتی خبر هلاکت معاویه به مردم کوفه رسید در مورد یزید به تردید افتادند و احساس خطر نمودند. در این هنگام آن‌ها باخبر شدند که امام حسین (ع) از بیعت با یزید خودداری کرده و به مکه رفته است. از این رو، شیعیان در صدد دعوت ایشان به کوفه بودند.

صفحات مفاتیح را که ورق می‌زنیم بعضی از روزهای آن مزین است به استحباب زیارت حسین بن علی (ع). یکم رمضان یکی از همین روزهاست که غسل و زیارت امام حسین (ع) وارد شده است.

یکی از اعتقادات شیعه که جزء ضروریات مذهب محسوب می‌شود، مسئله رجعت است. در روایات آمده است که هرکدام از ائمه (ع) رجعت خواهند کرد. از جمله آن‌ها امام حسین (ع) هست که روایات زیادی در مورد رجعت ایشان داریم.

در نهم شعبان که مصادف است با هفتمین روز از ولادت سرور و سالار شیعیان ابا عبدالله الحسین (ع)، حضرت رسول برای فرزندش به عنوان عقیقه گوسفندی را قربانی کردند. در روز هفتم ولادت فرزند برای حفظ او از بلایا گوسفندی را قربانی می‌کنند که به این عمل عقیقه گویند. همچنین علامه مجلسی در روایتی از امام صادق (ع) نقل می‌کنند: «هر مولودى گرو عقیقه است»؛ یعنی اگر عقیقه نکنند فرزند، در معرض مرگ و یا انواع بلاها است.

کاروان‌ امام‌ سوم شعبان سال 61 هجری به‌ مکه‌ رسیدند. ایشان تا 8 ذی‌الحجه در مکه اقامت داشتند. درهمین زمان ها بود که نامه کوفیان به امام رسید و ایشان مسلم را روانه کوفه کرد. یزید  برای کشتن امام حسین (ع) افرادی را به مکه فرستاده بود. امام حسین (ع) مجبور به ترک مکه شدند.

سوم شعبان آقاى شهیدان و سرور و سالار شیعیان و دلباختگان، شهید غریب، عطشان نینوا حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) عالم را به نور خود منور فرمود. نام مبارک آن حضرت در تورات شبیر و در انجیل طاب است. پدرشان مولانا و مقتدانا امیرالمؤمنین على بن ابى طالب (ع) و مادرشان حضرت ولیه الله و حبیبته خاتون دو سرا صدیقه کبرى فاطمه زهرا (س) است. نام پرعظمت «حسین» از جانب پروردگار براى دومین فرزند فاطمه (س) انتخاب شد. در این روز ملائکه آسمان‌ها براى عرض تهنیت به مناسب این ولادت خدمت پیامبر (ص) رسیدند و از خاک قبر آن بزرگوار براى پیامبر (ص) آوردند و به آن حضرت تعزیت نیز گفتند.

عبدالله بن جعفر همسر حضرت زینب (س) به عنوان یکی از بزرگان بنی‌هاشم سال‌ها در خدمت امیرالمومنین بود و در مواقع مختلف  ایشان را یاری می‌کرد. عبدالله بنا به وظیفه‌ای که احساس می‌کرد، همراه دیگر یاران رسول خدا (ص) به حمایت و پشتیبانی از امیرمؤمنان علی (ع) در مواقع مختلف پرداخت. این اعتقاد و باور عبد الله درباره امام حسن (ع) و امام حسین (ع) نیز ادامه یافت و او تا حدّ توان به این دو بزرگوار خدمت کرد. حال  سوال این است که ،شخصیتی با این سابقه و اعتقاد؛ چرا در کربلا که می توان آن را مسئله بزرگ مسلمانان آن زمان و حتی آیندگان دانست، حضور نیافت؟!

در چنین روزی امام حسین (ع) از مدینه به سمت مکه حرکت کردند. در این سفر همراه ایشان عقیله بنی‌هاشم زینب کبرى، برادرشان حضرت ابوالفضل العباس (ع)، ام کلثوم (س)، على اکبر (ع) و دیگر اهل بیت (ع) بودند. خواهران حضرت سید الشهدا (س)، با عقیله بنی‌هاشم و ام کلثوم (ع) 13 نفر بودند و علاوه بر آن عده‌ای دیگری همراه ایشان بودند که در متن ذیل اشاره شده است.

شب پانزدهم رجب یکی از شب‌های مهم برای عابدان است. در احادیث بر اهمیت این شب شریف تأکید شده. یکی از اعمال مستحبی که برای پانزدهم رجب ذکر شده زیارت امام حسین (ع) است.