خشکی‌ام رفت و وصل دریا شد

سردی‌ام رفت و فصل گرما شد

فارغم از خودم، خدا را شکر

آسمانی شدم، خدا را شکر

 عاقبت آه! کشیدم نفس آخر را

نفس سوخته از خاطر‌ه‌ای پرپر را

روضه‌خوانی مرا گرم نمودی امشب

روضۀ آنهمه گل، آنهمه نیلوفر را

یا باقر از فرط غمت افسرده گشتیم

از غصۀ جانسوز تو پژمرده گشتیم

هر شیعه در دل، حجلۀ داغ تو بسته

سنگینى داغت دل ما را شکسته

سلام ما به بقیع و بقاع ویرانش

بر آن حریم که باشد ملک نگهبانش

سلام ما به بقیع، آن تجسّم غربت

گواه بر سخنم تربت امامانش

کسی که بود شکافندۀ تمام علوم

هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

سر تو باد سلامت یا رسول ‌الله

وصّی پنجم تو کشته شد، ولی مظلوم

تو را غرق محن کردند، اما...

 غریبت در وطن کردند، اما...

 غریبانه تو جان دادی، ولیکن

 تو را غسل و کفن کردند، اما...

کودکی باغی از ریاحین است

آسمانش ستاره‌ آذین است

کودکی فصل خوب خاطره‌هاست

و پر از روز‌های شیرین است

نقل چهار سالگی‌ات، نقل کربلاست

این جمله خود به خود به خدا ختم روضه‌هاست

ای که امام پنجم مظلوم شیعه‌ای

ذکر توسل به تو، مشکل گشای ماست

چقدر نالۀ بی جان و بی صدا داری

به زیر لب تو فقط ذکر ربنا داری

گمان کنم که رسیده زمان پر زدنت

که زهر کینه اثر کرده و نوا داری

ای آنکه قبرت بی چراغ و سایبان است

روضه نمی‌خواهی؟ مزارت روضه‌خوان است

گلدسته‌ات سنگی است، روی تربت تو

گنبد نداری، گنبد تو آسمان است