یا محول دل من رنگ جلا می‌خواهد مس جان می‌دهد و شمش طلا می‌خواهد خلق از دست شما عیدی خود می‌طلبند باز این بنده‌تان کرببلا می‌خواهد

دلم گرفته به عشق تو پر شب جمعه

به سمت کرب و بلا رفته هر شب جمعه

دگر مرا بطلب محضرت که بنشینم

دم ضریح شما تا سحر شب جمعه

منی که محرّما گریه کن روضه می‌شم

منی که پیرهن سیامو زهرا می‌دوزه برام

دفتر خاطراتم تو حسرت یه کربلاست

به خدا گناه دارم، دلت نمی سوزه برام؟

ای که گره ز کار دلم باز می‌کنی

جانم به لب رسیده چرا ناز می‌کنی

مثل همیشه تا که ز تو دور می‌شوم

با یک نگاه عاشقی آغاز می‌کنی

سحر که نالۀ پر درد در گلوی من است

زجا بلند شوم وقت گفتگوی من است

مرور می‌کنم ایام عمر می‌بینم

هزار راه نرفته است رو بروی من است

کاسۀ چشم مرا از آب زمزم پر کنید

کاسۀ خالی من را نیز نم نم پر کنید

من به ‌اینکه روز و شب ‌اینجا بیایم دلخوشم

راضی‌ام‌ این کاسه را هر بار، کم کم پر کنید

دلم هوای حرم کرده حضرت ارباب

تو را به جان عزیزت بیا مرا دریاب

دوباره شور پیاده روی به سر دارم

شبانه سوی حرم، گریه، زمزمه، مهتاب

به دل شور و نوا دارم اباالفضل

دلی درد آشنا دارم اباالفضل

اگر چه تازه برگشتم ولی باز

«هوای کربلا دارم اباالفضل»

به کوی دوست رسیدن مشقّتی دارد

بگو به آن که به جانان، ارادتی دارد

کسی که دید به راه وصال، زحمت بیش

به پیش دیده‌ی مولا مزیّتی دارد

گرفته بوی تو را پیکرم تمام تنم

دو چشم و سینه‌ی من، هر دو دست سینه زنم

برای روضه‌ی تو زندگی کنم آقا

دلیل زندگی‌ام، بودنم، نفس زدنم