نیمۀ شب بود و تنها می‌رسید، قاصدک از خیمۀ شمشادها

با خودش سوغات خون آورده بود، از غروب حجلۀ دامادها

خیمه‌ها از داغ دریا سوختند، شعله‌ها در سوگ او افروختند

دشت‌ها دامانی از خون دوختند، با عبور چکمۀ جلادها

به روی سینۀ تو جای بوسه حتی نیست و زخم خورده‌تر از پیکرت در اینجا نیست

چه فکر می‌کند این جوی چشم تنگ و خسیس سراب برکۀ کوچک، حریف دریا نیست

بیعت‌ها فرق می‌کنند

در شام، دست می‌دهند

در کربلا، دست می‌دهند

لبریز آه و ندبه و غم گریه می‌کنم

دلتنگم و به یاد حرم گریه می‌کنم

شایستۀ زیارت شش گوشه نیستم

این روزها به حال خودم گریه می‌کنم

در راه عشق مقصد آئینه ها یکی ست

میعادگاه و قبلۀ اهل ولا یکی ست

در سیر خلق، راه وصال خدا یکی ست

یعنی حقیقت نجف و کربلا یکی ست

تو از عشیرۀ نوری ز ایل مهتابی

که هر کجا بروی خاضعانه می‌تابی

لجام وحشی امواج رام دست تواند

تو از طوایف پیغمبران گردابی

بوی دود ربنایی سوخته          

می‌وزد در خیمه‌هایی سوخته

دیده‌ام در قاب زنجیری سیاه

عکس‌های کربلایی سوخته

نامه‌ها را

فراموش کن

مظلوم حسین

که سنگ‌قبرش را هم

به خط کوفی نوشتند ...

به نام زینب کبری سخن آغاز کن ای دل

به سوی کربلای واپسین پرواز کن ای دل

ز یارانی که جان دادند جا ماندی دلا! بس کن

چه می‌خواهی از این تن، این بلای مبتلا؟ بس کن

این پشت بام‌ها که تو را سنگ می‌زنند دارند روی وجه خدا سنگ می‌زنند

با قصد خرد کردن عکس صفات حق سوی تمام آیینه‌ها سنگ می‌زنند  

خیز و جامه نیلی کن روزگار ماتم شد دور عاشقان آمد، نوبت محرم شد  

نبض جاده بیدار از بوی خون خورشید است کوفه رفتن مسلم گوییا مسلّم شد

شبی که ریخت خدا در سبوی جانم می

چو تاک رفت به اعماق استخوانم می

علی الصّباح قیامت کسی است ساقی من

که می‌دهد به من و جمع دوستانم می