بر دامنِ تزویر و ریا چنگ زدند

یکبار دگر به عشق نیرنگ زدند

امروز تمامِ شهر بیعت کردند

فردا به فرستادۀ او سنگ زدند

هر بار که جزر دیده، مدّش کرده

هر راه، به کُفر بود، سدّش کرده

پس ماندنِ در مکه حرام است که او

در مرگ هم اقتدا به جدّش کرده

مدینه! کاروانی سوی تو، با شیون آوردم

ره آوردم بود اشکی، که دامن دامن آوردم

مدینه! در به رویم وا مکن چون یک جهان ماتم

نیاورد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم

وزیده دوباره نسیم رجب

مرا خوانده حق در حریم رجب

دلم را هوایی خوبان نمود

خدای رئوف و رحیم رجب

خدایا کمک کن که با لطف تو

شوم بهره‌مند از نعیم رجب

احمد به یمن تو شده پر افتخارتر

لحظه به لحظه، واله و چشم انتظارتر

مادر برای دیدن تو بی قرار بود

بابا برای دیدن تو بی قرارتر

از عمق درد، غریبانه، کربلا تو بگو

هر آنچه دیده­‌ای آری به چشم‌­ها تو بگو

بگو که خاک تو، آکنده از خدا شده است

بگو که وسعت یک قرن در تو جا شده است

ما این سفر به نام تو آغاز می­‌کنیم

با بال جان، به شوق تو پرواز می­‌کنیم

از خون و شعله می­‌گذریم و خیال خود

هر دم به عشق روی تو دمساز می­‌کنیم

باز هم می‌شوم کبوترتان

دور این گنبد منوّرتان

من نمک‌گیر سفره‌ات شده‌ام

دست خالی نرفتم از درتان

چشمی که بسته‌ای به رخم وا نمی‌شود؟

یعنی عمو برای تو بابا نمی‌شود؟

ای مهربان خیمه، حرم را نگاه کن

عمه حریف گریۀ زن‌ها نمی‌شود

از آسمان هفتم اگر سر برآورم 

اعلام می‌کنم که فقط خاک این درم

مِهر تو بود شیرۀ جان در وجود من

از لحظه‌ای که شیر به من داد مادرم

بگیر جان مرا بر همین تراب حسین


که جان بگیرم از این لطف بی­حساب حسین


نه نای ماندن دارم نه پای برگشتن


مخواه اینکه بمانم در این عذاب حسین

از غم اینکه مرا تا کربلایش راه نیست

شرح هجران در مجال یک غزل، کوتاه نیست

قطره قطره می‌چکد از چشم من باران اشک

کاروان‌ها راهی‌اند و بر لبم جز آه نیست

آه هم با دیدن ما می‌کِشَد از سینه آه..

حالِ ماتم دیدگان هم مثل ما جانکاه نیست