گر چه از داغ فروغ دیده‌ام با غم قرینم

لیک افزون‌تر غمین در فُرقت سلطان دینم

شادمان باشم که خورشید عطش را شد علمدار

ساقی گل‌ها فدا شد در ره آن نازنینم

گرفته بوی تو را پیکرم تمام تنم

دو چشم و سینه‌ی من، هر دو دست سینه زنم

برای روضه‌ی تو زندگی کنم آقا

دلیل زندگی‌ام، بودنم، نفس زدنم

من نوکرم به خدمت ارباب دلخوشم

نوکر نبوده‌ای که بدانی چه می‌کشم[1]

هر کس به عشق هیئت تو کرده خدمتی

من کفش جفت می‌کنم و مست و سرخوشم

من کیم روح ادب روح وفا روح یقینم

من کیم خدمتگزار هل اتی و یاو سینم

همسر خورشید هستم مادر ماه زمینم

من کیم من جانشین دخت ختم المرسلینم

تا مرا در حرم عاطفه راهم دادند

یک جهان مکرمت و عزت و جاهم دادند

یار خورشید ولا گشتم و ماهم دادند

سینه‌ای سوخته و ناله و آهم دادند

منم سنگ صبور لانه‌ی عشق

که بودم خانه‌دار خانه‌ی عشق

منم در بزم مظلومانه‌ی عشق

سرود نغز و جاویدانه‌ی عشق

من که جدا گشته ز سوی کبریایم

بنت الوقارم مادر حجب و حیایم

من برتر از زن‌های والای بهشتم

من خانه‌دار حضرت شیر خدایم

سلام از من و پروردگارِ داور من

به فاطمه به حسین و حسن به شوهر من

منم که همسریِ شیر حق نصیبم گشت

منم که سرور عالم علیست همسر من

هم خانه با امام مبین شاه دین شدی

مادر تو با حبیب خدا همنشین شدی

در آن سرا که با ملکوت است همجوار

قائم‌مقام دخت رسول امین شدی

من گَردِ راه حضرت زهرا نمی‌شوم

هرگز به جای ام ابیها نمی‌شوم

او دختر پیمبر و همتای حیدر است

من جز کنیز دختر زهرا نمی‌شوم

من خاک بوس آستان مرتضایم

وقف شما از ابتدا تا انتهایم

هم نامتان هستم ولی در شأنتان نه

باور کن این را از تکان شانه‌هایم

من خادم ذریه‌ی حبل المتینم

من آستان بوس امیرالمؤمنینم

ام البنینم محرم بیت الولایم

دلداده‌ی مولا امیرالمؤمنینم