حتی نرنجاند از خودش یک مشت ترسو را بخشید از روی سخاوت دست و بازو را

تا خاطراتی را نهان سازد، بر آن می‌گشت پنهان بسازد از برادر زخم پهلو را

مظهر صبر خدای حی داور، زینبم! یادگار حیدر و زهرای اطهر، زینبم! فتح کردی شام را سنگر به سنگر، زینبم! آمدی همچون علی از فتح خیبر، زینبم!

باب لهوف گریه و باب تو سوختن این نعمت است در تب و تاب تو سوختن

عالم خراب، حال من از آن خراب‌تر حق است پای حال خراب تو سوختن

آیات زخمت یک به یک تفسیر دارد

هر زخم چندین روضه در تقدیر دارد

مثل حبیب این روضه‌‌ها را دوست دارم

یعنی عزادارت مراد و پیر دارد

چند وقتی ست سحر روضۀ نم نم دارم روی هر شاخۀ پلکم گل شبنم دارم

سال‌ها از غم هجران تو بر سر زده‌ام این روالی ست که در روضه دمادم دارم

من عاشق که به شوق یرنی می‌میرم آخر از عشق تو روزی علنی می‌میرم

فقط این بار به تو رو زده‌ام تا نروی اگر از خواهر خود دل بکنی می‌میرم

بوی سیب سرخ دارد می‌وزد در کربلا

خاک هم از آسمان دل می‌برد در کربلا

یک نفر که جای دستش بال در آورده است

بیخود از خود دور گنبد می‌پرد در کربلا

آهو از دشت غزل دل بکن استثنائاً بوی سیب آمده چون از ختن استثنائاً

من خراسانی‌ام، اما وطنم کرببلاست متفاوت شده «حبّ الوطن» استثنائاً

از شوق مرگ پیش تو، گلگون گریستم از رود‌ها بپرس که من چون گریستم

اول شدم شکفته ز ارسال نامه‌ات آخر ز شرمساری مضمون گریستم

چشمی که رزق اشک جاری را ببیند قطعاً بهشت رستگاری را ببیند

عمر شکوفه، از خودش تا میوۀ خوب باید که باران بهاری را ببیند

دوباره سینۀ سوزان سراچۀ غم شد دوباره غم به دلم، ره گشود و همدم شد

چه شورشی و چه هنگامه و چه غوغایی‌ است؟ که هر که را نگرم در عزا و ماتم شد

آن دم که داشت سوز عطش غنچۀ رباب

گویا نبود مهر و ترحّم به قلب آب

شط فرات بود و غریو و خروش موج  

می‌سوخت یاس باغ حسینی ز التهاب