کسی که چار پسر بود نورِ چشم تَرَشْ

به وقت دادن جان، یک نفر نمانده بَرَش

دلش گرفته چرا یک نفر کنارش نیست

بدون ماه، چه شب‌ها که صبح شد، سحرش

من خادم ذریه‌ی حبل المتینم

من آستان بوس امیرالمؤمنینم

ام البنینم محرم بیت الولایم

دلداده‌ی مولا امیرالمؤمنینم

زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت

چون آسمان، نظر به بلندای خود نداشت

اسمی عظیم بود، که چون رازِ سر به مُهر

در خانه‌ی علی، سَرِ افشای خود نداشت

«امّ‌البنین»، کنایه‌ای از شرمِ عاشقی است

کز حُجب، تابِ نامِ دل آرای خود نداشت

از این به بعد، زنی سر تکان نخواهد داد

به خاطراتِ فروخُفته، جان نخواهد داد

زنی نخواهد گفت، از شجاعتِ پسرش

هوای گریه به پیر و جوان نخواهد داد

مگر جهانی، دیگر به پا نخواهد ماند؟

مگر بَلالی، دیگر اذان نخواهد داد؟

ای خوش آن روزی که من آرام جانی داشتم

چار نور دیده و روح و روانی داشتم

ای خوش آن روزی که در گلزار عشق و آرزو

عون و عبدالله و عباس جوانی داشتم

عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید

ورود قافله را از دهان شهر شنید

مسافران عزیزش ز راه می‌آیند

میان گریه چو ابر بهار می‌خندید

چو خواستی که از این دردها جدام کنی

ببار اشک که راهی کربلام کنی

تو هیچ داغ کبوتر ندیده‌ای ای اشک

نخواستی که نگاهی به بال‌هام کنی

روح ایمان و وفا امّ‌البنین

معدن جود و سخا امّ‌البنین

همچو زهرا دختر پاک رسول

یاوری بر مرتضی امّ‌البنین

رمق نداشت بگوید چه آمده به سرش

ولی بزرگ غمی بود در نگاه تَرَش

رمق نداشت بگوید حسین یا عباس

و یا نه جعفر و عثمان و آن یکی پسرش

گلبن باغ ولا یا حضرت امّ‌البنین

همنشینی مرتضی یا حضرت امّ‌البنین

در مدینه ای گل ایثار در خاک بقیع

مرقدت دارد صفا یا حضرت امّ‌البنین

از همه خوبان سری امّ‌البنین

هم نفس حیدری امّ‌البنین

هر چه بگویم ز ادب بهر تو

باز مؤدب‌تری امّ‌البنین

ای مه تابنده‌ی بیت ولایت

مادر ارزنده‌ی نخل امامت

دامن تو پرورد حضرت عباس

آنکه به پا می‌کند شور قیامت