از افق تابید ماه مرحمت

 بر همه شد باز باب مغفرت

آمده دریای بخشایش به جوش

 تا در این دریا بشویندت، بکوش

من دوست دارم اولیای این زمین را

یک لطف دیگر داده‌اند این سرزمین را

صدها گره وا می‌شود از کارهایم

وقتی زیارت می‌کنم امّ‌البنین را

زینب آمد شام را یک باره ویران کرد و رفت

اهل عالم را ز کار خویش حیران کرد و رفت

از زمین کربلا تا کوفه و شام خراب

هر کجا بنهاد پا فتحی نمایان کرد و رفت

آن نخل به خون طپیده را، می‌بوسید

آن مشک ز هم دریده را می‌بوسید

خورشید، کنار علقمه خم شده بود

دستانِ ز تن بریده را می‌بوسید!

گردون چرا روی تو را قمر گفت؟

باید تو را از ماه، خوبتر گفت

اُمّ‌البنین بالید از این که: زهرا

در روز عاشورا تو را پسر گفت

جمال حق ز سر تا پاست عبّاس

به‌ یکتایی قسم، یکتاست عبّاس

اگر چه زاده‌ی اُمّ‌البنین است

ولیکن مادرش زهراست، عبّاس

تمام کودکانت خسته بودند

و روی خاک‌ها بنشسته بودند

چه خالی بود جای دست عباس

سرش را روی نیزه بسته بودند

از سر نیزه دعایی کن سوای این و آن

چون امیدی نیست دیگر به دعای این و آن

جاده‌ای هستم که پایانم تویی امّا بدان

مانده روی بغض‌هایم ردّپای این و آن

دل داده‌ام به نغمه‌ی ادرک اخای تو

با من چه کرد شور برادر بیای تو

ای مسجد وفا بدنت، روی خاک‌ها

گلدسته است یا که دو تا دست‌های تو

علّت رحلت ارباب کهنسال اینجاست

پیِ گودال مگردید که گودال اینجاست

علقمه منطق تاریخ به هم می‌ریزد

روضه‌ی خنجر و گودال از امسال اینجاست

آینه آینه آب است که افتاد، شکست

موج در حال شتاب است که افتاد، شکست

این صدا چیست که از خیمه به صحرا پیچید

دل یک خانه خراب است که افتاد، شکست

آسمان او از بغل کرد و سپس در بر گریست

بوسه‌ای زد بر گلویش بعد پیغمبر گریست

دف گرفتند آسمانی‌ها ملائک کف زدند

ابرها ساقی شدند و آسمان ساغر گریست