روی پیشانی او باب تشهد وا بود اشهد اَنَّ که او هم پسر زهرا بود
آب می‌داد عطشناک‌ترین صحرا را چشم‌هایش که به سمت افق اعلا بود
تو یک طرف هزار پری‌رو به یک طرف
سنگین شده است با تو ترازو به یک طرف
ای باغ حسن، سخت پریشان و درهمی
چشم تو هست یک طرف، ابرو به یک طرف
نگاهش را به چشمت دوخت زینب
ز چشمان تو صبر آموخت زینب
به لب‌های تو می‌زد چوب، بوسه
به پیش چشم تو می‌سوخت زینب
نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید شکوه تو زمین را با قیامت آشنا کرده و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرده زمین را غرق در خون خدا کردی خبر داری؟ تو اسرار خدا را بر ملا کردی خبر داری-
اسیر غربتی جانکاه، زینب
دلش بی تاب شد ناگاه، زینب
صدایی می‌رسد از بین گودال
إلَیَّ، یا اُخَیَّ، آه زینب
گرد حریم کعبه امشب در طوافی
احرام بسته در صفوف اعتکافی
بر سر کشیدی چادری از جنس مهتاب
پولک نشان دشت‌های نقره بافی
کاروان تا به در شهر رسید لحظه‌ها تلخ‌تر از زهر رسید
کوفیان هلهله برپا کردند خون دل عترت زهرا کردند
آورد از بهشت خدا بوی سیب را
بر شانه‌های علقمه مشکی غریب را
آیینه دار سفرۀ هفت‌آسمان کند
میراث دار جنّت و کوثر حبیب را
منّت کشیدن از تو چه کار مبارکی است
آشفته‌ات شدن چه وقار مبارکی است
باید که نار عشق تو خاکسترم کند
اصلاً کنار تو چه کنار مبارکی است
مانده بر خاک تشنۀ صحرا، گام تلماسه‌های اقیانوس
ردّ خاکستری که می‌پیچد، بر نفس‌های گرم هر ققنوس
خاک را با تلاطمی خونین، آشنا کرده تربت گل‌ها
قصّه‌ی سرخ ظهر عاشورا، با نگاه غزل شده مأنوس
آنان که مشق اشک مرتب نوشته‌اند
با خط عشق این همه مطلب نوشته‌اند
آنان که بال گریه درآورده‌اند را
هم دوش انبیاء مقرب نوشته‌اند
قرآن به روی نیزه تلاوت کند غریب، آیات کهف با نفس دلربای عشق
گل‌ها به‌رسم مهر به دامن نهاده‌اند، خورشید سر برهنۀ آل عبای عشق
آیینه باز شور تماشا گرفته است، در سینه باز عشق تو مأوا گرفته است
محراب هم به سوگ تو نجوا گرفته است، شب با طنین گام سحر هم‌صدای عشق
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
