آتش گرفت هرکه می از این سبو کشید

دیوانه شد هر آنکه ننوشید و بو کشید

مدح تو را نمی‌شود آسان سرود و گفت

باید که دست، یکسره از آبرو کشید

وقتی نسیم می‌‌وزد، این بوی سیب چیست؟

این سرزمین تیره و گرم و غریب چیست؟

بی اختیار باز دلم شور می‌‌زند

با من بگو گواه دل بی شکیب چیست؟

دست ما گیر که در ورطۀ غم می‌افتیم

یاد ما باش که ما یاد تو کم می‌افتیم

باید اینجا بنشینیم که ما را بخرند

گریه کن، گریه وگرنه ز قلم می‌افتیم

سوختیم از هق هقت، از گریه‌هایت سوختیم

دور از دیدار، امّا در هوایت سوختیم

باز با چشمان خود گشتیم دنبال شما

باز گم کردیم عطر ردّ پایت، سوختیم

دست خالی ز من و تار عبایش با تو

مژه‌ای از من و خاک کف پایش با تو

زحمت روضه‌مان هم که فقط با زهراست

قندش از مادر تو، مزۀ چایش با تو

جز نمک بر جگر سوخته مرحم نکنم

به فدای سر تو

سر من می‌‌شکنند و سر خود خم نکنم

به فدای سر تو

وقتی نفس از سینه بالاتر نیاید

جز هق‌هق از این مرد غمگین بر نیاید

خیلی برای آبرویم بد شد اینجا

آنقدر بد دیدم که در باور نیاید

می‌درد داغ تو هر لحظه گریبان مرا

کاش خاموش کنی سینۀ سوزان مرا

خنده کردند در این شهر، همین که گفتم:

برسانید به او حال پریشان مرا

امشب بنشین لحظۀ آتش زدنم را

بنشین و ببین بار دگر سوختنم را

یکسال برای غمتان لحظه شمردیم

یک آه بکش، چاک زنم پیرهنم را

به آه، دود دلش را به آسمان می‌‌داد

به سینه می‌زد و تنها سری تکان می‌‌داد

شنید کرببلا، چشم او سیاهی رفت

فقط به این تن بی جان، حسین جان می‌‌داد

اگر تو آه کشی خشک و تر نمی‌ماند

اگر تو گریه کنی که جگر نمی‌ماند

بیا و آه مکش با حرارت جگرت

که از مجالس روضه اثر نمی‌ماند

روی زانوی برادر پا اگر بگذاشته

آفتاب انگار منّت بر قمر بگذاشته

دست‌ها را روی دوش دو پسر بگذاشته

آنکه روی شانۀ عباس سر بگذاشته