آنکه بر محضر شما نرسد

مطمئنا که تا خدا نرسد

بهتر است اینکه زیر خاک رود

آن سری که به سامرا نرسد

باور نمی‌کنم که رسیدم کنار تو  

باور نمی‌کنم، من و خاک دیار تو؟

یک اربعین، اسیر بلایم، بلای عشق  

یک اربعین دچار فراقم، دچار تو

من خانه‌دار خانه‌ای افسرده هستم

آرامش یک باغ طوفان خورده هستم

هر چند حیدر راهی این خانه‌ام کرد

بر غنچه‌های کوچکش پروانه‌ام کرد

روضه‌خوان مدینه تا شده‌ام

مثل محراب اشک تا شده‌ام

روضه‌خوان مدینه‌ام یعنی

روزگاری است نینوا شده‌ام

بگْذار تا بمیرم و تنها نبینمت

تنها به روی سینه‌ی صحرا نبینمت

امشب بیا که بوسه زنم بر گلوی تو

شاید بمیرم از غم و فردا نبینمت

بی تو در بین حرم بانگ عزا افتاده

وای قاسم، عوضِ وا عطشا افتاده

چاره‌ای کن که نمانند به رویِ دستم

عمه‌ات از نفس و نجمه ز پا افتاده

مثل قدیم آمده‌ای باز در برم

با بوی سیب گیسوی خود در برابرم

مثل قدیم آمدی امّا نمی‌شود

تا سوی دامنت بِدوم، پر در آورم

این چشم وا نمی‌شود امّا تو باز کن

سیرم ببین و بعد بگو: وای مادرم!

چون تو، ای لاله! در این دشت، گلی پرپر نیست

وَ از این پیر جوان‌مرده، کمانی‌تر نیست

دست و پایی، نفسی، نیمه‌نگاهی، آهی

غیر خونابه مگر ناله در این حنجر نیست؟

غمت راه نفس بر سینه‌بسته

و زخمی بر رخ آئینه بسته

ز بس که خاک بر سر ریختم من

ببین عباس، دستم پینه بسته

از آن سرو علی بنیاد صد حیف

از آن قامت، از آن شمشاد صد حیف

دو دستی که عصای پیری‌ام بود

خداوندا ز تن افتاد، صد حیف

دو چشمم تا بر آن دلدار افتاد

نگاهم بر نگاهی تار افتاد

به من می‌گفت زینب در قفایش

سرت از نیزه‌ها صد بار افتاد

بهارم را چه‌سان پاییز کردند

دلم را از غمت لبریز کردند

سرت ای کاش روی نیزه می‌ماند

تو را از مرکبی آویز کردند