میرزا یحیی مدرس بیدآبادی در تمام علوم ادبیه، فقه و اصول استاد بود و در حکمت و ریاضی به پایه‌ای بس عالی رسید. وی بیشتر وقت خود را صرف سرودن اشعار در مدح، منقبت و مصیبت پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) می‌کرد و طبیعتا آن دانش و علم به شعر او رنگ و بوی خاصی بخشیده بود.

روز اول ماه ذیقعده را، که شادمانی ولادت کریمه آل الله علیهم صلوات الله، در دریای دل دوستانشان «موج می‌زند» با دو شعر به ردیف «موج می‌زند» خجسته‌تر کنیم.

شاعرها، معمولا مخاطب شعرشان را متناسب با موضوع شعر انتخاب می‌کنند و این امر، امری است خیلی بدیهی که کار ایشان را در سرودن نیز آسان می‌کند اما گاهی شاعر، دایره را بر خود تنگ می‌کند و سپس به طبع‌آزمایی می‌پردازد تا ببیند به قول معروف چند مرده حلاج است یا به قول حافظ، طرحی نو درانداخته باشد.

این نوشته نگاهی دارد به دو غزل در حال و هوای وداع ماه مبارک رمضان و دمیدن هلال ماه شوال یعنی فرا رسیدن عید سعید فطر. دو شاعر شیعی یعنی صائب تبریزی از قرن یازدهم و سید رضا مؤید از قرن حاضر، سراینده این دو غزلند.

در این شب‌های مقدس و بهانه شهادت امیرالمومنین (ع) دو قصیده علوی را که دارای یک وزن و یک ردیف و قافیه‌اند از  نظر بگذرانیم.

شب‌های قدر از طرفی مصادف است با مصیبت شهادت سید المظلومین، امیرالمؤمنین، حضرت علی علیه‌السلام و همچنین از طرفی طبق روایت، حقیقت لیله‌ القدر حضرت زهرا سلام الله علیها است.

امروزه شعرای جوان بسیاری در حوزه‌‌ شعر ولایی قلم می‌زنند و نیز ذاکران جوان فراوانی در عرصه‌ ستایش‌گری و مداحی توفیق دم زدن از آل الله علیهم‌السلام را دارند و کم و بیش از شهرتی نسبی برخوردارند اما این دو نعمت در برخی از افراد جمع است.

علی انسانی از سرشناس‌ترین شاعران ولایی و آیینی هم‌روزگارمان در 15 خرداد سال 1326 ه.ش در کاشان دیده به جهان گشود؛ بنابراین این پیش‌کسوت شعر و ادب شیعی، امسال در هفتادمین سال زندگانی خویش است.

ایام و لیالی ماه مبارک رمضان فرصت مغتنمی است برای بیش‌تر یاد خدا کردن. زبان شعر هم یکی از ابزاری است که می‌تواند بنده را با خدای خود سرگرم سخن کند. در مثل همین ماه مبارک است که دوستان حضرت امیر کلام، گاهی سحرگاهان در مساجد و محافل، مناجات منظوم ایشان در مسجد کوفه را زمزمه می‌کنند.

امروزه شاعران در عرصه‌ قول و غزل، کم‌تر به سرودن اشعار مناجاتی رو می‌آورند؛ حال آن که توجه شاعران گذشته به این موضوع بیش‌تر بود تا آن جایی که در برخی دیوان‌های صاحبان نام در حوزه‌ شعر، قصایدی یا لااقل نخستین قصیده را در فضای توحیدی و با رویکرد خدامحوری می‌بینیم.