بار بلا به شانه کشیدم به کودکی

از صبح تا به عصر چه دیدم به کودکی

از خیمه‌گاه تا ته گودال قتلگاه

دنبال عمه‌هام دویدم به کودکی

خوب دقت کن تماشا کن، این غروب ارغوانی را

خوب در خاطر نگه دار این، رستخیز ناگهانی را

بیش از اینها صبر کن آری، تا که در یادت نگه داری

شرح درد خطبه‌هایی که، بعدها باید بخوانی را:

غنچه‌های زخمِ پروانه... بال‌های کنده از شانه ...

رد شلاق خزان روی، لاله‌های قد کمانی را...

شیعه کند مرا صدا که حجت خدا منم

آنکه شده به کودکى شاهد کربلا منم

ز بعد مرتضى على، پس از حسین و مجتبى

از پس زین العابدین، ولىّ کربلا منم

یک طرف کاغذ و یک سو قلمش افتاده

قلمش نه دمِ تیغ دو دمش افتاده

مثل روز دهم از فرط عطش با طفلان

در شب حجره به روی شکمش افتاده

آخرین لحظه همان لحظۀ تلخی است که مرد

دیده از دست ابالفضل علمش افتاده

سلام ای باقر علم امامت

امامت مفتخر بر هر سلامت

سلام ای طالع ماه خدایی

هلال بهترین شهر ولایی

اکنون به شوق حجت پنجم ز خود گمم

وآیینه‌دار طلعت خورشید پنجمم

چون کشتی سپرده به توفان عنان خویش

ازموج موج جذبۀ تو در تلاطمم

آن شمع کوچکم که بیفروزیم اگر

فخر است با چراغ قبولت به انجمم