بنال ‌ای دل، نوا دارد رقیه

به هر دردی دوا دارد رقیه

مرض او را ز پا انداخت، امّا

مریضان را شفا دارد رقیه

ای وای بر یتیمی، قلبش شکسته باشد

‎در گوشۀ خرابه، تنها نشسته باشد

‎یا رب ز دست صیاد، این صید را رها کن

‎تا جان به سینه دارد، از دام رسته باشد

تو وقتی اومدی گفتم

که تقصیر دل من بود

تو که دیدی بابات خوابه

چه وقت گریه کردن بود؟

تا نفهمد هیچکس، ناچار بازی می‌‌کنم

بین سرها، بین این نیزار بازی می‌‌کنم

تا نبینم بیشتر شرمندگی عمه را

روزها با بچه‌ها بسیار بازی می‌‌کنم

بوسه از روی ماه می‌گیرم

زیر نورش پناه می‌گیرم

چشمم از بس ضعیف و کم سو شد

راه را اشتباه می‌گیرم

پدر جان! کوثرت را می‌‌شناسی؟

گل نیلوفرت را می‌‌شناسی؟

نگاهی کن به حال و روزم امشب

ببینم دخترت را می‌‌شناسی؟

شام غم‌هاى من غمزده را آخر نیست

لاله‌اى همچو تن خونى من پرپر نیست

گوشۀ پلک گشا، صورت من خوب ببین

شک نکن دختر تو پیر شده، مادر نیست

در محفل عشقتان، ادب آوردم

غم از دلتان برده، طرب آوردم

یادت نرود یک صلواتی بفرست

تا نام رقیه را به لب آوردم

امشب کرم رقیه را می‌بینیم

خیر قدم رقیه را می‌بینیم

این حرف تمام عاشقان است، حسین

پس کی حرم رقیه را می‌بینیم؟

هر جا سخن از رقیه جان می‌آید

صوت صلوات عرشیان می‌آید

در مجلس این سه ساله من معتقدم

عطر خوش صاحب الزمان می‌آید