شکر خدا که نور ولایت به ما رسید

الطاف خاندان کرامت به ما رسید

وقتی برای خون خدا نوحه‌خوان شدیم

بالاترین مقام عبادت به ما رسید

ای بادۀ وصال تو احلی من العسل

بشتاب ای عمو که بگیری مرا بغل

خوشحال باش، ازرق شامی شکست خورد

دیگر نمانده بین شجاعان کوفه یل

باد وقتی که برآن حلقۀ گیسو افتاد

سنگ باران شد و میدان به هیاهو افتاد

سنگ احساس ندارد که یتیمی سخت است

سنگ آنقدر به او خورد که از رو افتاد

باز می‌خواهم دلی در رنج و غم

تا زنم بر کوی عاشقان قدم

پرده بردارم ز روی عاشقان

افکنم بر دیدۀ بیگانگان

ای ماه من که چشم و چراغ نبوتی

ریحانۀ بهشتی باغ نبوتی

ای جلو کرده حسن تو چون گوهر از صدف

‌ای یادگار سبزترین گوهر شرف

لاله سرخی و از خون خودت، تر شده‌ای

بی سبب نیست که اینگونه معطر شده‌ای

دشت را از شرر داغ دلت سوزاندی

راستی باغی از آلالۀ پرپر شده‌ای

قاسم، گل مجتبی که دل واله‌ی اوست

ماهی است که نور سرمدی هاله‌ی اوست

ما را به ولای حسنت، یا زهرا!

امّید به مهر سیزده ساله‌ی اوست

پدر، چو ابر بهارى است، بر نهال پسر

که تا وى است، بدو دست‏بُرد دى نرسد

بسى نهال که بى‏‌باغبان بریزد برگ

از آن ‌که آب به وقت عطش، به وى نرسد

بزرگ بودی و مثل بزرگ‌ها رفتی

زمین برای تو کم بود، تا سما رفتی

مکیدی از سر کندوی عشق شهد جنون

چگونه یک شبه صد ساله راه را رفتی

از تنم چند تن درست کنید

بی‌سر و بی‌بدن درست کنید

سنگ را بر تنم تراش دهید

تا عقیق یمن درست کنید