شبی دراز شبی خالی از سپیده منم

طلوع تلخ غروبی به خون تپیده منم

پی نظاره‌ات ای یوسف سراپا حسن

کسی که دست و دل از خویشتن بریده منم

کر است عالم و من عاجز از سخن گفتن

خیال می‌کنم آن گنگ خواب دیده منم

در سینۀ روضه  شور باید باشد

هم لهجۀ روضه  نور باید باشد

یک روضۀ حق تبار عاشورایی

محصول شعور و شورباید باشد

بغض‌ها در چشم تو آیینه بندان می‌شود

اشک‌ها سر می‌رسد یکباره باران می‌شود

چار اسماعیل تو آمادۀ قربانی‌اند

آب بعد از آخرین قربانی عطشان می‌شود

مثل یعقوب نبی همواره با خود گفته‌ای

یوسفت می‌آید و مهمان کنعان می‌شود

از بادۀ نگه، دل ما را خراب کن

بر تاک مانده­‌ایم تو ما را شراب کن

لبریز بادۀ نگه توست خُمِّ دهر

ما را به یک صُراحیِ دیگر خراب کن

آری، به روز واقعه بیمار بوده‌ای

اما ذخیره بهر دل یار بوده‌­ای

با امر حق به فاجعه نزدیک مانده­‌ای

دور از نگاه تیره اغیار بوده­‌ای

باید که امام را ز نو بشناسیم

آن فیض تمام را ز نو بشناسیم

با درک حماسۀ حسینی باید

مفهوم قیام را ز نو بشناسیم

آن چشم­‌ها که شرم در آن ناگزیر بود

تصویری از حماسه درونِ حریر بود

در نینوا، درخششِ آن چهر پُر فروغ

چون رویش ستاره، کنارِ کویر بود

وان پرتو ملایم و مهتابیِ وقار

در چهره‌­اش چو هاله ماه مُنیر بود

با تیر به دریای تنت تاخته­‌اند

از نیزه شکسته بندری ساخته‌اند

در ظهر عطش تمام کشتی­‌بانان

روی بدن تو لنگر انداخته‌اند

گرما در اوج بود و هوا شعله می‌کشید

حتی نفس ز سینه به لب­‌ها نمی‌رسید

جوشن به بر چو آتش سوزنده داغ بود

گویی عرق ز گونۀ خورشید می‌چکید

تاریخ گذشت و ظهر عاشورا شد

خورشید میان خاک‌ها پیدا شد

چرخید تمام قبله‌ها رو به فرات

 آن‌وقت زمین معبد خنجرها شد