ای که از عشق علی پیرو الله شدی

مطمئن باش که بی فاطمه گمراه شدی

نوکر شیرخدا باش و ببین شاه شدی

خوش به حال تو اگر عابر این راه شدی

طوفان خون ز چشم جهان جوش می‌زند بر چرخ نخل ماتمیان دوش می‌زند

یارب شب مصیبت آرام سوز کیست؟ امشب که برق آه، ره هوش می‌زند

گفتند که این نماد بی‌جان شده است

این آخر سر دچار طوفان شدن است

دیدند امّا ... که چارده قرن بهار

در مکتب کربلا گل‌افشان شدن است

قسمت این بود که تو محرم حیدر باشی

به علی مونس و هم خانه و همسر باشی

قسمت این بود که در زندگی مشترکت

به عزیزان دل فاطمه مادر باشی

من و این یک نفس، بشتاب مادر

مرا این لحظه‌ها دریاب مادر

شدم مثل رباب این روز آخر

عذابم می‌کند این آب، مادر

خوش به حال دل ما گرچه پر از تنهایی است

هرچه هم هست گرفتار غم لیلایی است

هرچه از جور زمان زخم به قامت دارد

جای شکرش سر جاش است پر از شیدایی است

در خاک کویر، سرخ رُستند همه

در چشمۀ خون، آینه شستند همه

رازی که نهفته بود در فصل عطش

در محضر آفتاب جستند همه

سوی مجنون برسانید که لیلایی هست

ما شنیدیم در این شهر که آقائی هست

دورِ این خانه شلوغ است اگر جائی هست

دردمندیم و دلی خوش که مداوائی هست

روزگارم در غم آن قد و بالا سوخته

باغ من گل داشت روزی حیف حالا سوخته

وایِ من از پنج فرزندم یکی باقی نماند

وای بر دل زندگی‌ام جمله یکجا سوخته

از باور تیرگی جدا می‌شد حر

با لشکر نور، آشنا می‌شد حر

بر بال فرشتگان به پرواز آمد

در خویشتن خویش رها می‌شد حر

آیینه شدی تا که خدا در تو درخشید خورشیدترین حادثه ها در تو درخشید

بر دوست همان روز که با حنجرۀ خون گفتی تو «بلی» کرب و بلا در تو درخشید  

نذر چشمان تو کردم، این دل بی ادعا را گوشۀ چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم تا بگویم من برایت، یک «غزل – لبخند» زیبا