صد باغ غبطه می‌‌خورد، حتی به صحرا

خورشید وقتی می‌‌گذارد پا به صحرا

تا پشت پای کاروان آبی بپاشد

از عرش اعلا آمده زهرا به صحرا

صدبار، خورجین وعده‌های پوچ مردم

یعنی میا کوفه، بیا اما به صحرا

تا آرزوی نیزه‌ها پایان بگیرد

با قاصدک‌ها می‌‌رود صحرا به صحرا

فرقی ندارد کوفه یا شام است مقصد

دل را سپرده زینب کبری به صحرا

این نینوا،  این طور سینین است اما

 موسی چرا آورده هارون را به صحرا؟

فرقی ندارد که فراتی هست یا نیست

کافی است آید حضرت سقا به صحرا

هر سه علی را با خودش آورد تا که

پای علی نشناس‌ها شد وا به صحرا

اول قتیلش رفت میدان، با خودش گفت

سر می‌‌گذارد آخرش لیلا به صحرا

گودال سرخ و خیمه سرخ و گونه‌ها سرخ

پاشیده رنگ عاشقی مولا به صحرا

طوری که زیر پا مغیلان جان نگیرد

هی قطره قطره می‌‌چکد دریا به صحرا

بی گوشواره پیش دختر بر نمی‌گشت

مردی که آمد عصر عاشورا به صحرا