زآن مرثیۀ بزرگ محکم

در روی تو شد علی، مجسّم

گفتی که نکوترین مردم

از بعد ظهور نور خاتم،

آن کس که عزیز داشت او را

چون جان خودش نبیّ اکرم،

هم در نظر علی، گرامی

هم در بر فاطمه، مکرّم،

کشتید ز روی جهل، کشتید

ای وای! به حال اهل عالم

ای وای! که بهر خویش کردید

افروخته آتشی فراهم

هر لحظه زبانه می‌کشد، وای!

هرگز نشود لهیب آن، کم

گفتی که از این سپس همه عمر

بر داغ بردارم بگریم

چشمم همه چشمه‌ای است، جوشان

می‌بارد از این عزا دمادم

خون گشت دل زمین از این داغ

افتاد به لرزه، عرش اعظم

اثبات شهادت تو، این است

داغ تو نداشت هیچ مرهم

داغی که شکسته پشت سجّاد

هم قامت زینب است از آن، خم،

باری که به دوش بردنش را

عاجز همه عالمند و آدم،

چون جان و تن تو طاقت آورد؟

زین روست شهادتت، مسلّم

برهان دگر همین که از گل

کوتاه ‌تر است، عمر شبنم

تو: شبنم و گل: تن حسین است

بر خاک عطش به ظهر ماتم

«امّ‌کلثوم»! بانوی اشک!

ای خواهر داغ! دختر غم!

ای اختر روشن دو خورشید!

ای نور عزیز در دو عالم!

هم بر تو درود! دخت زهرا!

هم بر تو سلام! سبط خاتم!