دوباره حضرت سقا هوای دریا کرد

به روی دوش خودش مشک خشک را جا کرد

دلش پر از غم و آتش ولی از ابروهاش

برای دلخوشی کودکان گره وا کرد

سوار اسب سفیدش و رفت تا دریا

سکینه با نگرانی فقط تماشا کرد

که حیدرانه عمویش چطور می‌جنگید

که در میانۀ میدان چطور غوغا کرد

رسید تا لب آب فرات و یک لحظه

دلش عجیب هوای نگاه زهرا کرد

که آب مهریۀ بی‌بدیل زهرا بود

و غیض کرد و نگاهی به سوی آنها کرد

نشست بر لب ساحل نگاه پر دُر کرد

نداشت فرصتی و مشک آب را پر کرد

وزید مثل نسیمی به سمت نخلستان

درون سینه پر از عشق و بر لبش قرآن

درخت اشک برایش همیشه بر دارد

همیشه زحمت سقای ما ثمر دارد

درخت عشق شد و از میان دود آمد

یکی تبر شد و بر شاخه‌اش فرود آمد

به چله رفته هزاران هزار تیر سیاه

نشانه رفت به سمتش تمام خیل سپاه

که تیر تشنه رسید از کمان یک نامرد

و راه را به دل نرم مشک پیدا کرد

نگاه آخر سقا رباب را می‌دید

و قطره قطره فرود سراب را می‌دید

که تیر آمد در شرم چشم او جان داد

به قتل عاشق دلخسته عشق، فرمان داد

عمود آمد و این قصه را دگرگون کرد

خسوف شد همه جا را شفق پر از خون کرد

به گوش دشت نشسته صدای ادراک اخا

شکست از کمرش کوه غصه‌ها اما ...