عاشق شدم که از همه بهتر بخوانی‌ام
عاشق که مثل یاس، معطر بخوانی‌ام
من از قبیله‌های بزرگم که آمدم
خدمتگذار خاکی این در بخوانی‌ام
دارم چقدر چله و دارم چقدر نذر
تا خاک پای حضرت حیدر بخوانی‌ام
پر پر زدم به عشق تو در آسمان شهر
شاید کرم کنی و کبوتر بخوانی‌ام
باور کن ای همیشه گل ای مهربان پسر
ام‌البنین شدم که تو مادر بخوانی‌ام
جان می‌دهم به لذت "یُمّاه" گفتنت
اما به شرط اینکه مکرر بخوانی‌ام
**
عباس را فدای تو کردم به این امید
تا ظهر داغ، برادر بخوانی‌اش...
باز هم کوچه و یک لشگرِ بی عمامه
باز افتاده وسط، حیدرِ بی عمامه
دود از یک طرف و هلهله از سمت دگر
کوچه لبریز شد از یک سرِ بی عمامه
داری هوای هیئت‌مان می‌کنی حسین
لبریز از فضیلت‌مان می‌کنی حسین
داری به سمت هیئت‌مان گام می‌زنی
دل آشنای غربت‌مان می‌کنی حسین
دست بر سینه فرود آمد و دم خوشبو شد
اشک از چشم برون آمد و غم خوشبو شد
نوحه‌‌های دودمه تاب ز هیئت بردند
غم که روی جگرم ریخت، دلم خوشبو شد
بوی سیب سرخ دارد می‌وزد در کربلا
خاک هم از آسمان دل می‌برد در کربلا
یک نفر که جای دستش بال در آورده است
بیخود از خود دور گنبد می‌پرد در کربلا
عاشق شدم که از همه بهتر بخوانی‌ام
عاشق که مثل یاس، معطر بخوانی‌ام
من از قبیله‌های بزرگم که آمدم
خدمتگذار خاکی این در بخوانی‌ام
دارم چقدر چله و دارم چقدر نذر
تا خاک پای حضرت حیدر بخوانی‌ام
پر پر زدم به عشق تو در آسمان شهر
شاید کرم کنی و کبوتر بخوانی‌ام
باور کن ای همیشه گل ای مهربان پسر
ام‌البنین شدم که تو مادر بخوانی‌ام
جان می‌دهم به لذت "یُمّاه" گفتنت
اما به شرط اینکه مکرر بخوانی‌ام
**
عباس را فدای تو کردم به این امید
تا ظهر داغ، برادر بخوانی‌اش...
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
