تو و مشک و دو چشم تر اباالفضل

و نخلستانی از خنجر اباالفضل

فرات از شرم، چکه‌چکه شد آب

پس از دستان آب آور، اباالفضل

عموی لاله‌ها بی‌تاب برگرد

فدای قامتت سیراب برگرد

جلوتر شب‌پرستان در کمینند

نمی‌خواهیم بی‌تو آب، برگرد

ای علقمه از خروش آن مست بگو

از تشنگی و ساقی بی‌دست بگو

دیدی که چنان شکست و آهی نکشید

زیباتر از این رشادتی هست، بگو!

امشب ای دل بی‌قرار گریه‌ای

دامن یاسی، بهار گریه‌ای

هر نفس ساز شکفتن می‌کنی

در من آغاز شکفتن می‌کنی

جلوه می‌کرد در دلش که بنوش، کف دستی ولی نخورد از آب

آب را ریخت، آبرو داشت، باخت جان را به عشق و بُرد از آب

مرد لب تشنه دل به دریا زد، آب از دیدن عطش جا زد

بغض در بغض آرزوی لبش، چه گلوها که می‌فشرد از آب

می‌سوخت غنچه‌ای ز عطش در کنار آب

گردید باغبان بر گل شرمسار آب

آگه ز شیرخواره نبودی مگر فلک!

دادی به دست آب چرا اختیار آب؟

ای کاش فرات هم بیابان می‌شد

تا تربت پاک تو فراوان می‌شد

دیدند و دریدند ... خدا! کاش که مشک

اندازۀ یک قطرۀ باران می‌شد

ناگهان سایۀ خورشید به صحرا افتاد

آسمان خم شده و ماه به دریا افتاد

پیش از این بود که مردی دل خود را گم کرد

آن چنان رفت که یکباره زمین جا افتاد

سقا به مشک، آب برای حرام نداشت

افتاده روی خاک و به دستش علم نداشت

از بس که تیر بر تن او بوسه داده بود

جایی برای بوسه ز سر تا قدم نداشت

آن مشت آب

اگر به لب‌ها می‌رسید

تاریخ چه می‌کرد

بی‌عشق؟

از تیر سنگ سنگدلی تا سبو شکست

آوای العطش، همه را در گلو شکست

تا بوسه داد تیر عدو مشک آب را

عبّاس دید، پیکرۀ آرزو شکست

دو دست سبز او در آب می‌خورد

مگر او بی‌برادر آب می‌خورد؟

به لبخند گل شش‌ماهه سوگند

عطش، از آتشِ «در» آب می‌خورد