در پیش تو از شرم، آبم کرد کوفه

من آبرو دارم، خرابم کرد کوفه

لبریز خون کردند رویم را، عزیزم

بردند اینجا آبرویم را عزیزم

اینجا همه یک دل اند، دل اما سنگ

پر کرده تمام دست‌هاشان را سنگ

تفریح بزرگ و کوچک شهر یکی است

بر بام و گذر نشانه گیری با سنگ

میان کوچه‌ها مرد غریبی

به لب دارد نوای یا حبیبی

به لب ذکر و به دیده اشک دارد

به دیوار غریبی سر گذارد

آوازه‌ی غربت است در کوى حسین

 خون است روان از سر هر موى حسین

آنان که به او نامه نوشتند بیا

 امروز کشیده تیغ بر روى حسین

آمد از کوفی به سویش نامه‌ها

کز بیانش عاجز آمد خامه‌ها

نامه بنْوشتند بر سلطان دین

کای تو هادی بر تمام مسلمین!

خاست شیون آن زمان از مرد و زن

کوفه شد از ضجّه‌ها، «بیت‌الحَزَن»

هر که بر احوال ایشان بنْگریست

پیرهن زد چاک و چون باران گریست

از جفای کوفیان کفرکیش

شد به سوی کوفه، آن جمع پریش

ز ازدحام آن گروه بی‌تمیز

شد عیان در کوفه، شور رستخیز

بر اسیران دیار رنج و درد

گشت شهر کوفه، میدان نبرد

سرّ دشمن بر ملا کردند باز

کوفه را کرببلا کردند باز

در پنجۀ کینه‌ها اسیرش کردند

مهمان هزار تیغ و تیرش کردند

دیروز تمام کوفه عاشق بودند

امروز به جنگ، ناگزیرش کردند

نامه بنْوشتند تا در کوفه، مهمانش کنند

یا بر او بندند آب و منع از نانش کنند

نامه بنْوشتند بر آن کعبه کآرندش نماز

یا صلات‌ جمعه جمع آیند و قربانش کنند

نه عجب بُوَد ز کوفه، اگر انقلاب دارد

که به ارتفاع یک نی، رخ آفتاب دارد

عجب این بُوَد که چون مه، رخ شمس عالم‏آرا

ز غبار و خاک صحرا، به رخش حجاب دارد

بیا مهمان سرگردان کوفی را تماشا کن ز احسان بهر این مهمان، سر و سامان مهیّا کن  

چو شمعی در ره عشقت سراپا سوختم امشب بیا پروانۀ پروانه را ای شمع! امضا کن