چه شبی می‌گذرد در دل پنهان تنور
سر خورشید شده گرمی دکان تنور
این چه نوری است؟ تنور از نفسش روشن شد
این چه داغی است که آتش زده بر جان تنور؟
بر خاک کربلاست اگر پیکر حسین
امشب رسیده است به کوفه سرحسین
ای آسمان بنال که از ظلم کوفیان
خاکستر تنور شده بستر حسین
ای زلف خون فشان توام لیله البرات
وقت نماز شب شده، حی علی الصلات
از منظر بلند، ببین صف کشیده‌اند
پشت سرت تمامی ذرات کائنات
چرا از همرهان دوش، ای سر پُر خون! جدا بودی؟
چرا پُر خاک و پُر خاکستری؟ دیشب کجا بودی؟
که بر روی جراحات سرت پاشیده خاکستر؟
مگر درد تو را این‌گونه دارویی دوا بودی؟
آتش چقدر رنگ‌پریده است، در تنور
امشب مگر سپیده دمیده است، در تنور؟
این ردّ پای قافله‌ی داغ لاله‌هاست؟
یا خون آفتاب چکیده است، در تنور؟
رأس حسین تا که به نی در ظهور شد
گفتی که دیدگان مه و مهر، کور شد
آن سر چو بر سپهر سِنان سَنان نشست
عیسی به چرخ یا که چو موسی به طور شد
یا رب! چه روشنى است که در خانه‌ی من است؟
گویا دمیده ماه به کاشانه‌ی من است
من در تنور خانه چراغى نداشتم
پس این فروغ کیست که در خانه‌ی من است؟
ای سر که سر گذاشته‌ای بر سر تنور!
آتش گرفته از غم تو مجمر تنور
خورشید پاره پاره‌ی زهرا! چه شد که حال
تو ماهِ روی نیزه‌ای و اختر تنور؟
به تاخت می‌رود و از خزان خبر دارد
به تاخت می‌رود انگار بار سر دارد
گمان کنم که ز نعش پرنده آمده است
و پای مرکب او را ببین که پر دارد
ای در تنور افتاده تنها یا بُنَیَّ
دورت بگردد مادرت زهرا بُنَیَّ
من که وصیت کرده بودم با تو باشد
هر جا که رفتی زینب کبری بُنَیَّ
چه شبی می‌گذرد در دل پنهان تنور
سر خورشید شده گرمی دکّان تنور
دیشبی را شه دین در حرمش مهمان بود
امشب ای وای، سر او شده مهمان تنور
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
