وقتی کسی ز جان خودش دست می‌کشد

از هستی و جهان خودش دست می‌کشد

وقتی که آفتاب دلش می‌‌کند غروب

از ماه آسمان خودش دست می‌کشد

درد غروب گریۀ ما را بلند کرد

این گریه، آه طشت طلا را بلند کرد

در خواب ناز بودم و من را صدا نزد

در بین خواب بودم و پا را بلند کرد

آمده دشمن بد مـست، عمو اینجاها چقدر پارۀ سنگ است، عمو اینجاها

از چپ و راست برای تو بلا می‌آید چقدر تیر رها هست عــمو اینجاها

با نان و خرما می‌رسی، من هم یتیمم

اما نه خرما، مست دستان کریمم

می‌زد به پایت بوسه لب‌های مدینه

ای خوش به حال نیمه شب‌های مدینه

در پیش تو از شرم، آبم کرد کوفه

من آبرو دارم، خرابم کرد کوفه

لبریز خون کردند رویم را، عزیزم

بردند اینجا آبرویم را عزیزم

می‌رود سمت برادر، به تنش تب دارد

دو پسر دارد و یک زمزمه بر لب دارد

به فدای سر تو! هرچه که دارم این است

چه کنم؟ هست همین هرچه که زینب دارد

اگرچه شمع از آتش به روی سر دارد

منم همان که ز غم شعله بر جگر دارد

پس از تو نوبت سی سال گریۀ من بود

پس از تو در همه احوال گریۀ من بود

اگرچه شعله کشیدی تمام هستم را

دوباره لطف نگاهت گرفت دستم را

دلم گرفته برایت، چرا نمی‌خیزی؟

رسیده‌ام به کنارت، به پا نمی‌خیزی؟

نشسته‌ام به مزارت نه بر مزار خودم

سیاه پوش تو‌ام نه که سوگوار خودم

تو زیر خاکی و من خاک بر سرم ریزم

که سینه چاکی و من خاک بر سرم ریزم

الا که نور و صفا، آفتاب از تو گرفت

ستاره سرعت سیر و شتاب از تو گرفت

به جلوه‌‌های جمال تو ماه خیره شده است

شکوه وحی در‌آیینه‌ات ذخیره شده است

تو عطر گلشن یاسین، شکوفۀ یاسی

تو با پیامبرعشق اشبه الناسی

فکر کردم که قلم یار نشد دیدم شد

لحظه‌ی فهم تو آغاز نفهمیدم شد

ساقی شعر شدی جام شراب آوردی

مثل هر بار مرا هم به حساب آوردی

تو بی‌پایانی، ای آغازِ آغاز!

به دست تو هزاران راه شد باز

در آن هنگامه گم شد دست‌هایت

به جای دست آمد بالِ پرواز