باران نمی‌بارد چرا صحرا نمی‌میرد؟

دنیا کویری می‌شود اما نمی‌میرد

دیری است با اندوه می‌پرسم سؤالی را

از دیدن لب‌های تو دریا نمی‌میرد؟

دل پر از زخم، نفس زخم، رگ حنجر زخم

گوشه‌ای درته گودال، لب حنجر زخم

آسمان پر شده از سر، سر بر نیزه شده

پیکری روی زمین بی سر و، سرتاسر زخم

 ما عمر خویش وقف خرابات کرده‌ایم

 از لطف باده کسب کمالات کرده‌ایم

 با میگسارها همه شب تا دم سحر

 با خالق یگانه مناجات کرده‌ایم

او فاتحِ بدر و رایت خیبری است

خوب و بدِ خلق را خودش مشتری است

بردار! که در رکوع یا در گودال

تنها صلۀ تو کوفه، انگشتری است

خورشید را به سجده می‌اندازد، برق نگاه روشن دیدارت

دریا به خواب رفته و می‌بیند، چشمان پرستارۀ بیدارت

امشب چراغ‌ها همه خاموشند، پایان قصه را تو روایت کن

باید که دید دایره سهم کیست، باران عشق خورده به پرگارت

حق دارد اگر ز خلق دامن چیده است

                از داغ عزیزی ست اگر خشکیده است                 

                 بیهوده ترک نخورده لب‌های کویر             

                 لب‌های حسین بن علی را دیده است              

اگر چه غربت از این آسمان نخواهد رفت

بدون اذن تو تیر از کمان نخواهد رفت

همین که ظهر شود، گوش‌ها به‌ سوی لبی

به‌جز ترانۀ پاک اذان نخواهد رفت

بانگ ترتیلی که روی نیزه‌ها پیچیده است بند بند مصحفی در بوریا پیچیده است از حرم داغ عطش چون خیمۀ ابری کبود دود آه تشنگان را تا کجا پیچیده است؟  

از کامِ خودت فشانده‌ای دریا را

بی دستی و تشنه‌کامی سقا را

تو شاهدِ ماجرای غربت هستی

این بار بخوان خطبۀ عاشورا را 

قلم به دست گرفتم که از تو دم بزنم

قلم به دست گرفتم تو را قلم بزنم

قلم به دست گرفتم، دو دست من قلم است

قلم به دست گرفتم، قلم همین علم است

به جای دست تو از شانه بال می‌روید

به یاد تو غزلی در خیال می‌روید

از آن دمی که فتاده است دست تو در خاک

به‌ جای نخل از این بیشه بال می‌روید

برای ماندن تو آسمان چه طوفانی است

و ابر از غم خشکی چقدر بارانی است

تـرک تـرک لـب تـو آب را طـلـب می‌کرد

و پاسخش همه تدبیرهای شیطانی است