اى یزید! این همه بیداد مکن، داد از تو!

 کس ندیده است چو ما این همه بیداد از تو

در جهان، خانه‌ی ظلم و ستمت ویران باد!

 ز آن که ویران شده بس خانه‌ی آباد از تو

به تاخت می‌رود و از خزان خبر دارد

به تاخت می‌رود انگار بار سر دارد

گمان کنم که ز نعش پرنده آمده است

و پای مرکب او را ببین که پر دارد

به خولى بگفت آن زن پارسا:

که را باز از پا درآورده‌‏اى؟

که در این دل شب چو غارت‌گران

برایم زر و زیور آورده‌ای

شب یکشنبه بود از ماه شعبان

شراره زد به دل، عشق شهیدان

فتادم باز یاد پادشاهی

که بهر اوست از مه تا به ماهی

چون ز پا افتاد شه در راه عشق

پس به سر پیمود ره، آن شاه عشق

خولی آن سر را که پُر ز اسرار بود

با  سر اندر جست‌وجوی یار بود،

باز آهم، آتشی افروخته

                        در تنور غم، دلم را سوخته

آن شنیدم خولی بیدادگر

                        داشت با خود، رأس نور دادگر

در دل شب کرد بر کوفه ورود

                        وندر آن دم، قصر را در، بسته بود

لاجَرَم، «سر» را به سوی خانه بُرد

                        بُرد و بر کنج تنور آن را سپرد

از تنور خولی امشب می‌رود تا چرخ، نور

آفتاب چرخ، حسرت می‌برد بر این تنور

گر، نه ظاهر شد قیامت، ور نه روز محشر است

از چه رو کرد آفتاب از جانب مغرب، ظهور؟

وحی است و به خاکیان نزولی دارد

ماه است و به چاه‌ها حلولی دارد

از ظاهر خاکستری‌اش هیچ نپرس

این سر خبر از تنور خولی دارد

چقدر آن قافله شرمنده‌ام کرد

نشان سلسله شرمنده‌ام کرد

تو را نه، کاش مَشکَت را نمی‌زد

بمیرد حرمله، شرمنده‌ام کرد

تو را بست از سرگیسو به نیزه

مگر تابت دهد هر سو به نیزه

الهی بشکند دستان خولی

تو را محکم زد از پهلو به نیزه

تن به تن

جنگ منصفانه است

تن به تیر

جنگ کودکانه است

حرمله

جنگ غیرمنصفانه‌ای شروع کرد

شیرخوارۀ حسین

قهرمان جنگ کودکانه شد