صبوری غرق در تاب و تب تو

وفا زانو زده در مکتب تو

در این شش ماه یک دم هم نیفتاد

«حسینم واحسینا» از لب تو

شش ماه شبیه روضه خوان می‌خواندی

از غربت و داغ بی‌کران می‌خواندی

از نیزه و قتلگاه و خون می‌گفتی

از طشت طلا و خیزران می‌گفتی

عشق خدا، حسین چو پا در رکاب داشت  

تا کربلا به کعبه رساند، شتاب داشت

عهدی که بست روز ازل با خدا، حسین  

در عهدنامه، نقشۀ آن انقلاب داشت

ای رباب! ای خلاصۀ پاکی  

وی سرشتت، سرشت افلاکی

ای شکوه صلابت دریا  

وی زلال نجابت دریا

چرا به خاک فتاده، تن مطهّر تو؟

جدا نموده که ای شهریار من! سر تو؟

ز هیچ باب نپرسی چرا ز حال رباب؟

که هست خادمه‌ای، یا حسین! بر در تو

نسیم صبح! بگو چشمه‌ی گلاب، کجاست؟

صفای آیینه‌ها و زلال آب، کجاست؟

بنفشه‌ها همه از باغ لاله‌ می‌پرسند:

که بی‌قرار‌ترین روح انقلاب، کجاست؟

ای آفتابِ طالع و ای ماهِ در حجاب!

ای بَدرِ نور یافته در ظلّ آفتاب!

ای مهدِ شاعرانگیِ خاندانِ وحی!

ای مَنظر حُسینی! ای حُسن انتخاب!

بر عشق حسین بس که دل بست رباب

رفت از غم او هستی‌اش از دست، رباب

بی‌سایه‌ی خورشید ولایت تا بود

در سایه آفتاب ننشست رباب

ای کشته که نامت از همه زنده‌‌تر است!

بر جان رباب داغ تو شعله‌ور است

یک سال در آفتاب سر کردن او

پاسخ به سؤال مردم بی‌خبر است

ای قلم! امشب به یاریّ‌ام شتاب

تا سرایم مدح شه‌بانو، «رباب»

آه! ای بانوی عشق‌آموخته!

حاصلت یک روز و یک‌جا سوخته!

در حدیث آمد که چون «طاهر» بمُرد

مصطفی در مکّه با خاکش سپرد

پاره‌ی دل را نهان کردی به گِل

وز رخ زیبای او برکند، دل

از بس که عطش ربوده تاب و تب تو

فرقی نبُوَد میان روز و شب تو

گیرم که پر از شیر شود سینۀ من

نیروی مکیدن نبُوَد در لب تو