این دشت ندیده است بهارانی از این دست بر سینۀ خود نم نم بارانی از این دست از کوه بپرسید چه آمد به سر ماه در ساحل امواج خروشانی از این دست

بر سر نعش گل ام‌بنین غوغا  شد همه گفتند: حسین بن علی تنها شد تا که حیرت زده در دشت دو دستت دیدم گفتم از یوسف من یک اثری پیدا شد  

از شط خبر رسیده که سقا نیامده ماه منیر خیمه ز صحرا نیامده هرگز کسی که تیغ کشد بر تو ای عمو تا این زمان هنوز به دنیا نیامده  

خَم کرده غمت پشت صنوبرها را

آورده به لب، جان کبوترها را

از دست بریده­‌ات غزل می‌­ریزد

حالا چه کنم جنون دفترها را؟

اگر چه آب فقط لشگر عدو دارد هوای دخترکی را ولی عمو دارد دلش نیامد از این خیمه‌ها سفر بکند که با سه سالۀ این خیمه سخت خو دارد  

پس از مادر چه تنها بود زینب

امید قلب بابا بود زینب

به سر می‌کرد وقتی چادرش را

سر سجاده، زهرا بود زینب

با چشم پر از اشک نگاهش بر ماه

از خود به درآمد و کشید از دل  آه

فرقش که شکافت، با دلی سوخته گفت

لا یوم کیومک اباعبدالله

می‌توان مانند کوهی درد بود

شام با یک قافله شبگرد بود

می‌توان چون شیر دشت کربلا

نام زینب داشت، اما مرد بود

کسی می‌برد سمت خیمه‌ها نعش نگاهت را

و در جام شفق می‌ریخت طعم تلخ آهت را

تو زانو می‌زدی بر خاک و پشت آب خم می‌شد

و می‌بوسید لب‌های عطش چشم سیاهت را

تا می‌شود ز چشمۀ توحید جو گرفت از دست هرکسی که نباید سبو گرفت تو آبی و به آب تو را احتیاج نیست پس این فرات بود که با تو وضو گرفت

دریا نشسته بود روی دست خورشید

از شاخۀ امواج، مروارید می­‌چید

قویی به سمت آب‌ها آرام می‌رفت

با بال‌هایش روی ساحل نور ­پاشید

از تماس تازیانه هر تنی آزرده بود

صحنه را عباس اگر می‌دید بی‌شک مُرده بود

تا غروب روز عاشورا خدا خود شاهد است

عمۀ سادات را کوچک کسی نشمرده بود