میان شهر پیچیده صدایت

چنان که اشک‌ها شد هم نوایت

تمام کوفه بانو! زیر و رو شد

ز شور بی‌امان خطبه‌هایت

طشت، حیرت زدۀ نغمۀ قرآن من است

خیزران اشک فشان بر لب و دندان من است

دیدۀ فاطمه بر چوب تو و طشت طلا

نگه دختر من بر لب عطشان من است

یک بار اگر روی زمین افتادم صد بار به یاد روضه‌ات جان دادم

یک بار تنور خولی و بار دگر یاد سر و تشت و خیزران افتادم

کو خیزران که قافیه‌اش با دهان کنند

آن شاعران که وصف گل ارغوان کنند

از من به کاتبان کتاب خدا بگو

تا مشق گریه را به نی خیزران کنند

اینک زمان، زمان غزلخوانی من است  

بینی ست‌ این دو خط، که به پیشانی من است

های ‌ای یزید بشنو و ابرو گره نزن ‌

این مهمانی تو، نه... مهمانی من است

یزیدا! از این رأس انور چه خواهی؟

از این بوسه‌گاه پیمبر چه خواهی؟

سری را که زهرا به دامان نهاده

بُریدیّ و دیگر از این سر چه خواهی؟

اندر سریر ناز، تو خوش آرمیده‌ای

شادی از آن ‌که رأس حسین را بریده‌ای

مسرور و شاد و خرّم و خندان به روی تخت

بنْشین کنون که خوب به مطلب رسیده‌ای

نَبْوَد به تن، سری که ندارد هوای تو!

پُر خون بُوَد دلی که نسوزد برای تو!

بر جسم چاک‌چاک تو، خلق جهان‌ گریست

پوشیده آسمان، سیه اندر عزای تو

ای خاک بر سری که ندارد هوای تو!

سنگ است آن دلی که نسوزد، برای تو

جان کرده از برای تو، بیگانگان فدا

از گریه‌ کی دریغ کند، آشنای تو؟

دل، ریش شد ز غم، به دلم نیشتر مزن

آتش به خرمن من از این بیش‌تر مزن

از داغِ خشکی لب او، چشم‌ها تر است

دست تو خشک! آتش بر خشک و تر مزن

چون جمله را یزید، به بزم شراب خواست

ساغر گرفت و از دل زینب، کباب خواست

پیمانه کرد خالی و از کاسه‌های چشم

زآن تشنگانِ بی‌کس و مظلوم، آب خواست

ای فخر کائنات! گذر کن دمی به شام

ما را اسیر بین، تو ایا سیّد انام!

دانند شامیان ز جفا، خون ما حلال

بگذر به ما که گشته به ما زندگی، حرام