اشک ما جاری است هم‌چون سلسبیل
در عزای مسلم، آن میر جلیل
داستان مسلم آمد تا به یاد
آتش اندر سینه‌ی من اوفتاد
کربلا! ای جنّت‌المأوای ما!
ای بهشت خلد و روح‌افزای ما!
زائرانت، قدسیان خوش‌سرشت
خادمانت، حور و غلمان بهشت
بر قلم بگْذشت، نام نینوا
اوفتاد اندر قلم، چون نی، نوا
این چه نام و این چه منزل‌گاه بود؟
کز زمینش بر فلک، صد آه بود
وندر آن حالت که شه بُد غرق خون
آمد عبدالله از خرگه برون
وه! چه عبدالله؟ رویش رشک ماه
چون شب اسراش، گیسوی سیاه
داستان قاسم، آن پور حسن
محفل ما کرده چون «بیت‌الحَزَن»
یوسف ار گفتند گرگش در ربود
خدعه‌ای بود و خدا ردّش نمود
چون به «ذات‌العرق»، شه کردی نزول
یافت بر حضرت، یکی نامه وصول
نامه از عبداللَّه بن جعفر است
آن که بر زینب، گرامی‌شوهر است
در شهادت، قرعه‌ی دیگر زدند
قرعه با نام بنی‌جعفر زدند
شد «محمّد» پور عبداللَّه بلند
تاخت در میدان جان‌بازی سمند
گفت راوی: چون ز حج فارغ شدیم
با «زهیر قین» هم‌ره آمدیم
ما ز هر منزل که بربستیم رَخت
رَخت افکندی امام نیک‌بخت
در رجز می‌گفت: هستم ابن قین
می‌زنم شمشیر در راه حسین
این حسین، سبط رسول اکرم است
خود خدا را زیب عرش اعظم است
شاه گفتا با «زهیر» و با «سعید»:
باید اکنون پیش رویم ایستید
تا صلات خوف بنْمایم ادا
هم شما را اجر باشد با خدا
گفت عابس با شه مُلک وجود:
بر تو باد از حضرت یزدان، درود!
باللَّه! از نزدیک و دور، ای شهریار!
از همه بیگانه و خویش و تبار،
نوجوانی آمد اندر نزد شاه
کش پدر کشته شدی در رزم‌گاه
وز شهامت بسته تیغی بر میان
تا ستاند کیفرش از کوفیان
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
