آمد محرم، صاحب غم‌ها کجایی؟

ای داغدار اشک و ماتم‌ها کجایی؟

ای خسته از انبوه آدم‌ها کجایی؟

اصلا بگو آقا محرم‌ها کجایی؟

نیزه‌دارت به من یتیمی را، داشت از روی نی نشان می‌داد زخم هرچه گرفت جان مرا، هر نگاهت به من که جان می‌داد

تو روی نیزه هم اگر باشی، سایه‌ات همچنان روی سر ماست ای سر روی نیزه! ای خورشید! گرمیت جان به کاروان می‌داد

دو دست سبز او در آب می‌خورد

مگر او بی‌برادر آب می‌خورد؟

به لبخند گل شش‌ماهه سوگند

عطش، از آتشِ «در» آب می‌خورد

اگر لب‌تشنه اما بی‌بدیل است

زلال عشق را تنها دلیل است

شفاعت را به دستش می‌سپارند

که او از جانب زهرا وکیل است

به یادش خاک صحرا تشنه باشد

که تا فرزند زهرا تشنه باشد

چگونه‌ ای همیشه رود جاری

دلت آمد که سقّا تشنه باشد؟

دیشب برای خاطر سقا گریستم

بر دست‌های پرپر آقا گریستم

با «یا حسین‌»های دلم دم گرفته‌ام

وقتی به زیر خیمۀ مولا گریستم

... و رفتی! تشنه‌لب دریا بماند

امام قافله تنها بماند

الا دست خدا!  بی ­دست‌هایت

زمین خوردی که حق برپا بماند

ألا ای روح دریاها، ابوالفضل!

تویی باب‌الحوائج «یا ابوالفضل»

بدون تو گره‌خورده به کارم

بیاور دست‌هایت را ابوالفضل

رضایت دیده از لبخند زهرا

ندیده مادری مانند زهرا

بیا از این به بعد او را بخوانیم:

گل امّ البنین، فرزند زهرا

تماشا می‌کنم زیبایی‌ات را

نگاه آبی و دریایی‌ات را

برای خاطرت زهرا پسندید

کنار علقمه سقّایی‌ات را

دل من شد ذبیح دست‌هایت

زدم «دم» از مسیح دست‌هایت

بیا تا من دخیل دست خود را

ببندم بر ضریح دست‌هایت

بریزی از عطش آتش به جانش

ولی مهریۀ زهرا بخوانش

که دست آب را از پشت بستی

ندادی روی خوش هرگز نشانش