امام حسین (ع) نامه‌ای برای بزرگان و اشراف بصره نوشتند و آن را همراه سلیمان روانه بصره کردند. بزرگان و اشراف بصره عکس‌العمل‌های متفاوتی به نامۀ حضرت داشتند که به بررسی هرکدام به‌صورت جداگانه پرداخته‌ایم.

در پانزدهم رمضان سال سوم هجرت حسن بن علی (ع) اولین فرزند امیرالمومنین (ع) متولد شد. ایشان و امام حسین (ع) با اختلاف کمی از یکدیگر به دنیا آمدند. پیامبر گرامی اسلام آن دو را «سید شباب اهل جنه» می نامیدند و علاقه زیادی به این دو بزرگوار داشتند. ایشان مسلمانان را به دوستی و پیروی از امام حسن و حسین (ع) توصیه می فرمودند.

روزه بودید ، قبول باشد، جدا چه روزهای گرمی را روزه می گیرید، شدت گرما باعث می‌شود بیشتر تشنه شوید مخصوصا هنگام ظهر. گرما، عطش...

این علی (ع) که هم اکنون در بستر آرمیده است، همان فاتح باب خیبر است همان قهرمان حنین و احزاب و همان دلسوز پیامبر رحمت (ص) در جنگ احد! 

نگاهش را از آسمان بر نمی‌داشت.

او دیگر زمینی نبود.

او 25 سال بود که زمینی نبود.

ولی قبل از آن،

 آن نه سال رویایی...

 و اینک روزه، آفتاب، عطش، ماه خدا، میهمانی خدا و یاد لب‌های خشک خون خدا که خیزرانی به میزبانی‌اش می‌شتافت و اشک‌های دخترکی، لب‌های روزه‌دارش را به افطار فرا می‌خواند.

در روزهای رمضان زیر آفتاب، زیر بار چتر تشنگی لحظاتی لب‌هایمان به یاد تو افتاد، ذکر یا حسین (ع) گرفت و علم تشنگی را بلند وعلم سقایی چون عباس (ع) را طلب کرد. زمان تنهاشدن با تو بود، زمان توسل... زمانی که ما به تو پناه بیاوریم و تبسمی بر لب خشکیده ات بنشانیم. جانت را به لبخندی مهمان کنیم.

گل‌های خدا ز تشنگی پژمردند

ای خاک تمام کربلا، بر سر آب!

آری ماه صیام است، تابستان و عطش؛

اما چرا نمی‌توانم افطار کنم خدای من!؟