ما هنوز درد یتیمی داریم. کاسه‌ شیر که امشب به دردتان نمی‌خورد؛ اما تا دلتان بخواهد کاسه کاسه اشک داریم برای غربتتان. برای دردهای سرتان که ابن‌ملجم کم‌ترین آن‌ها را وارد کرد.

ما اسم شما را همه‌جا دنبال خود می‌کشیم، تا پایان دنیا.

امشب عالمی را داغدار خودکرده‌اید.

امشب انگار غم‌انگیزترین و عجیب‌ترین شب دنیاست.

خداحافظ پدر عالم!

این روزها ، همه از رمضان حرف می‌زنند و من ... بغض گلویم را آن‌چنان روزه‌دار! می‌کند که حتی یک قطره آب از آن پایین نمی‌رود .....

 شاید بهتر است به جای این همه اما و اگر،

 اول سطر بنویسم «علی» و بعد ادامه بدهم با نام پسرانت... حسن، حسین، سجاد ... تا مهدی.

پای‌ها پرآبله و زخم‌ها سوزان، جگرها سوزان، دیده‌ها سوزان و قلب امامی جوان ، وارث داغی سوزان است. زمین و زمان مرثیه‌خوان داغی بزرگ گشته و چشم روزگار به خون نشسته...

بارها و بارها از پیامبر (ص) شنیده بودند. نیک می‌دانستند چه می­‌کنند و چه بیراهه­‌ای را برگزیده‌اند. حسین بن علی بن ابیطالب (ع) را می­‌شناختند.
  «قال سید الکونین     حسین منی و انا من حسین»

قطرات اشکِ مشک همچون سیل به زمین می‌ریخت، آخرین قطره‌ها...

فاطمه (س) بود که با جرعه آبی به استقبال فرزندش می‌رفت …

 نسیم عطر گلبرگ‌های رها شده در صحرا را تا خیمه‌گاه برد و مرواریدهای اشک خواهران و عمه‌ها به گونه‌های سوخته، غلطان گشت. او در میدان به زمین افتاد و پدر در کنار خیمه‌ها...

امر خدا را فرمان می‌برد و هاجر و اسماعیل را ساکن صحرای خشک و سوزان می‌کرد...

با گذشته‌ات کاری ندارند. فقط شرط دارد. شرطش هم به خودت برمی‌گردد نه آن‌ها! باید یک جایی پیشِ خودت با تمامِ وجودت بفهمی که دیگر توان ادامه دادن نداری و می‌خواهی برگردی و از اول شروع کنی...

اینجاست که با اشک‌های خواهران و دخترانت طراوتی جاودانه می‌یابد.

 اینجا میعاد هزاران مجنون، با لیلایی به خون خفته است.