بر کبودای زمین هنگامۀ محشر گذشت آسمان در هاله‌ای از خون وخاکستر گذشت چشم‌های خونفشان آسمان خشکید وسوخت زآنچه در اوج عطش, بر چشمۀ کوثر گذشت
در مشک تشنه، جرعۀ آبی هنوز هست اما به خیمه‌ها برسد با کدام دست؟
برخاست با تلاوت خون، بانگ یا اخا وقتی «کنار درک تو، کوه از کمر شکست»
تیری زدند و ساقی مستان ز دست رفت سنگی زدند و کوزۀ لب تشنگان شکست!
غزل غزل بنویسم حدیث رویایی
برای اوج ادب منتهای شیدایی
برای وصف شماپای شعر می‌لنگد
تو انتخاب خدایی برای سقایی
در خود شکست آن شب، از خود برید عباس
اوج ولایت است این، خود را ندید عباس
آن عاشقان یکدست، هفتاد تن نبودند...
یک تن شدند، یک تن، اول مرید عباس
شروع فصل سرودن، شروع ماتم هاست و درنگاه ِ تمام ِ فرشته‌ها غوغاست چقدر تشنه پریدن به کامشان شیرین چقدر وسعت دل‌های پاکشان دریاست
آیینه را فراق تو دیوار می‌کند قلب مرا مرور زمان تار می‌کند
مشق حسین کرده‌ام و باز می‌کنم
تکلیف را معلّم تکرار می‌کند
پر می‌کشم؛ شعرم به دست باد اگر باشد مقصد کویر ِ داغ عشق آباد اگر باشد
در خون گرمت غسل خواهم داد بالم را پروانۀ افکار من آزاد اگر باشد
از نظرت کرب و بلایی شدم؟
زمزمه کردم سحری با خودم
«ای حرمت قبلۀ حاجات ما»
می‌شنوی ذکر مناجات ما؟
می‌خوام برم به کربلا دعا کنم
می‌خوام حسین خوبمو صدا کنم
این دلمو راهی کربلا کنم
ناله کنم من، جونمو فدا کنم
خورشید خون می‌خورد و ما خاموش بودیم
گویی ز جام جاهلی مدهوش بودیم
مانند سگ‌ها در بیابان صبر کردیم
با دست خود سالار دین را قبر کردیم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
