ای شاه، این غلام که همرنگ موی توست

عمری دراز شد که هوادار روی توست

رسواتر از سراب شوم، گر برانی‌ام

زیرا که آبروی من، از آبروی توست

رو سیاهی که می‌رسد اینجا، عاقبت روسپید خواهد شد

سیب می‌بوید و کنار حسین، در نهایت شهید خواهد شد

هرکه گندم نداشت خوشۀ او، هر که خالی ترست توشۀ او

خرمنش می‌شود پر از برکت، کوله‌اش پر امید خواهد شد

ز زلف عنبرین یار مهوش

شده این خاطر زارم مشوش

ز خال هندویش روزم سیاه است

مگو هندو که خال روی ماه است

سلام باد به جون آن که روح والا داشت!

 نشان عشق و ارادت ز پنج مولا داشت

شد از نگاه ابوذر، مس وجودش زر

 فروغ صدق و سعادت در او تجلّی داشت