فریاد از آن شبی! که به فرداش شد شهید

سلطان دین حسین، به کام دل یزید

آن شام شد ز پرده‌ی ظلمت، سیاه‌پوش

وآن صبح از سپیده، گریبان خود درید

خدا کند نرود امشب و سحر نشود!

که روز ما ز شب تار، تیره‌تر نشود

چه فتنه‌ها که به دنبال این سحر نبُوَد!

خدا کند نرود امشب و سحر نشود!

در کربلا چو خیمه‌ی دارای دین زدند

گفتی که خیمه‌های فلک بر زمین زدند

بر خرگهش چو روی نهادند قدسیان

گفتی قدم به‌ عرشِ جهان‌آفرین زدند

ندانم از چه امشب، بلبل افغان دگر دارد

مگر از حالِ پرپر گشتنِ گل‌ها، خبر دارد؟

ندانم از چه امشب نغمه‌ی مرغان صحرایی

به قلب عاشقان، بیش از همه شب‌ها، اثر دارد

بگْذار تا بمیرم و تنها نبینمت

تنها به روی سینه‌ی صحرا نبینمت

امشب بیا که بوسه زنم بر گلوی تو

شاید بمیرم از غم و فردا نبینمت

دیده‌‏ام در کربلای دست تو

عالمی را مبتلای دست تو

کربلا این ‌قدر شیدایی نداشت

بی‌تو و بی‌ماجرای دست تو

ظهر‌گاهان، آفتاب صبح‌گاه آمد برون

کز حرم، ماه بنی‌هاشم چو ماه آمد برون

دختری آهی به لب، اشکی به رخ، مشکی به کف

از خیامِ کودکانِ بی‌گناه آمد برون

جان عمو! برای حرم، فکر آب کن

رفع عطش، ز عترت «ختمی مآب» کن

سقّای تشنگان حریم خدا تویی

از بهر تشنگان حرم، فکر آب کن

میان ماه بنی‌هاشم و مه تابان

تفاوت است ز حدّ وجوب تا امکان

مه سپهر شود گاه بدر و گاه هلال

ولی نمی‌رسد این بدر را دمی نقصان

بر لب آبم و از داغ لبت می‌میرم

هر دم از غصّه‌ی جان‌سوز تو، آتش گیرم

مادرم داد به من درس وفا‌داری را

عشقِ شیرین تو آمیخته شد با شیرم