از سن کودکی شده غم آشنای من

باد خزان وزیده به دولت سرای من

بغض و شرر گرفته مسیر صدای من

بالا گرفته کار دل و گریه‌‌های من

خاک مزار من ز جفا بی نصیب نیست

زائر نمانده دور حریمم، عجیب نیست

مانند من امام غریبی، غریب نیست

گریه‌ کنید اهل منا در عزای من

اهل زمانه غصه به قلبم رسانده‌اند

بر روح و جان من غم و غربت چشانده‌اند

من را به روی مرکب سمی نشانده‌اند

از زهر زین اسب، ورم کرده پای من

از کودکی رسیده به من چهر‌ه‌ای کبود

در کربلا و کوفه و جولانگه یهود

از بس که زخم‌‌های تنم در فشار بود

مانده نشان سلسله بر جای جای من

بر روی خار سخت مغیلان دویده‌ام

از ابن سعد و حرمله طعنه شنیده‌ام

هفتاد و دو ستاره‌ سر نیزه دیده‌ام

این روضه‌هاست گوشه‌ای از ماجرای من

بازار و ازدحام نرفته ز خاطرم

آتش ز پشت بام نرفته ز خاطرم

بزم حرام شام نرفته ز خاطرم

مانده ز شام کرب و بلایی برای من

یادم نرفته چشم تر عمه زینبم

آتش گرفته بود، پر عمه زینبم

یاد لباس شعله‌ور عمه زینبم

فریاد می‌‌کشد جگر مبتلای من

من روضه‌خوان غربت عمه رقیه‌ام

مردم شکست، حرمت عمه رقیه‌ام

آه از شب شهادت عمه رقیه‌ام

تغییر کرده صحبت و حال و هوای من

یاد غروب کرب و بلا زار و مضطرم

آن خاطرات می‌‌گذرد از برابرم

یک عمر یاد تشنگی جد اطهرم

ذکر حسین گشته دعا و نوای من

داغش برای اهل ولا سینه سوز ماند

بی حال، زیر خنجر آن کینه توز ماند

در زیر آفتاب بیابان سه روز ماند

اعضای جد تشنه لب و سر جدای من