شیب گودال، به سوی تو دویدن دارد
وه که این بام چه جایی به پریدن دارد
دارم آیینه برایت ز حرم می‌آرم
تو زخود بی‌خبری، روی تو دیدن دارد
بودم و دیدم و آموختم از عمّۀ خویش
بوسه از گودی حلقوم تو چیدن دارد
عمّه‌ام موی کشان پشت سرم می‌آمد
نازت از فاصلۀ دور، کشیدن دارد
نرسیده به برت سرخ شدم همچون سیب
میوه در باغ جمال تو رسیدن دارد
دعای زنده‌دلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی‌صدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیده‌ام که گدا موج می‌زند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
شیب گودال، به سوی تو دویدن دارد
وه که این بام چه جایی به پریدن دارد
دارم آیینه برایت ز حرم می‌آرم
تو زخود بی‌خبری، روی تو دیدن دارد
بودم و دیدم و آموختم از عمّۀ خویش
بوسه از گودی حلقوم تو چیدن دارد
عمّه‌ام موی کشان پشت سرم می‌آمد
نازت از فاصلۀ دور، کشیدن دارد
نرسیده به برت سرخ شدم همچون سیب
میوه در باغ جمال تو رسیدن دارد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
