رسانده‌ام به حضور تو قلب عاشق را

دل رها شده از محنت خلایق را

دلی که پر زده تا آستان احسانت

که غرق نور اجابت کنی دقایق را

بر این کویر دل نیمه جان من،‌ ای جان!

ببار جرعه‌ای از کوثر حقایق را

مرید صبح نگاه تو می‌برد از یاد

مگر ترنم «قال الامامُ صادق» را؟

نگاه لطف تو آقا به دل بها داده

و با رضای تو دارم رضای خالق را

 تویی که ضامن صبح سعادتم هستی

تویی که روشنی هر عبادتم هستی

پر از شمیم بهشت است منبرت آقا

به برکت نفحات معطرت آقا

هنوز عطر ملیح محمدی دارد

گُلِ دمیده ز لب‌های أطهرت آقا

شبیه حضرت خاتم مدینه العلمی

شنیدنی ست کرامات محضرت آقا

و دیده‌ایم به وقت جهاد اندیشه

هزار مرتبه ما فتح خیبرت آقا

چهار هزار حکیم و فقیه و دانشمند

رهین مکتب اندیشه گسترت آقا

نگاه روشنت آقا ستاره پرور بود

کلام روح نوازت زُراره پرور بود

تو آمدی و جهان غرق در خِرَد می‌شد

دلیل‌ها همه با عشق مستند می‌شد

تو آمدی پر و بالی دهی به دل‌هامان

به پای درس تو هفت آسمان رصد می‌شد

خوشا به حال دلی که عروج را فهمید

مسیر روشن تو از بهشت رد می‌شد

میان آن همه شاگرد شد سعادتمند

کسی که مذهب عشق تو را بَلَد می‌شد

نفس زدی و جهان را حیات بخشیدی

تجلیات الهی الی الابد می‌شد

 شده ست جلوه‌گر از هر کرانه آیاتت

جهان نشسته سر سفرۀ روایاتت

سر ارادت ما و غبار صحن بقیع

همان حریم بهشتی همان بهشت بدیع

همان دیار الهی که از نسیم خوشش

شده ست شهر مدینه پر از شمیم ربیع

«و یطعمون علی حبّه ...» نمایان است

کرانه های کرامت چه بی کران و وسیع

گدایی حرمت اعتبار هر عاشق

امید ماست توسل در این سرای رفیع

چه غم ز غربت دنیا و حسرت عقبا

نگاه روشنتان تا برای ماست شفیع

کلید معرفت اینجا ارادت و عشق است

سر ارادت ما و غبار صحن بقیع

مگیر از دل من یارب این سعادت را

گدایی حرم اهل بیت عصمت را

غبار مقدم تو عطر آشنا دارد

برای دیده‌ام اعجاز کیمیا دارد

گدای خانه به دوش توام قبولم کن

گدای تو به جز این آستان کجا دارد؟

دگر چه جای گلایه ز فقر می‌ماند

کسی که در دو جهان، مهربان! تو را دارد

دل شکستۀ من حرفهای ناگفته

دل شکستۀ من شوق التجا دارد

کسی که بوده تمام وجودش از جودت

در آستانه‌ات امشب دو خط دعا دارد

همیشه آرزوی پر زدن به سوی بقیع

همیشه حسرت دیدار کربلا دارد

چه می شود همۀ عمر با شما باشم

غبار صحن تو و صحن کربلا باشم