سرش به نیزه، به گل‌های چیده می‌ماند

 به فجر از افق خون دمیده می‌ماند

یگانه بانوی پرچم به دوش عاشورا  

به نخل سبز ز ماتم تکیده می‌ماند

میان خیمۀ آتش گرفته، طفل دلم  

به آهویی که ز مردم رمیده می‌ماند

شب است گوش یتیمان ز ضربت سیلی  

به لاله‌های ز حنجر دریده می‌ماند

رقیه ماه سه ساله، که حوری حرام است  

به آن که رنج نود ساله دیده می‌ماند

شوم فدای شهیدی، که در کنار فرات  

به آفتاب به خون آرمیده می‌ماند

هلاک یک شبۀ من ز چیست خونینی  

نگاه تو به دل داغدیده می‌ماند

حکایت احد و اشک چشم خونینش

به اختران ز گردون چکیده می‌ماند