اگر سحر برسد، وای اگر سحر برسد

همین که قافلۀ شام، از سفر برسد

همین که زینب، قصه به قصه مویه کند

همین که طاقت ام البنین، به سر برسد

مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را

شکسته صاعقۀ تازیانه، بال و پرم را

اگر فرات به دجله بریزد و بخروشد

نمی‌نشاند، یک ذره آتش جگرم را

چنان خون می‌چکد از رنگ و روی دامنت، بانو

که گل شرمش می‌آید از گل پیراهنت، بانو

بگو بر چهره‌ات خون کدامین لاله پاشیده

چه پاییزی گذر کرده ز باغ دامنت، بانو؟

از ظهر تشنه‌ای، که تو را دیده آفتاب

انگار قرن‌هاست، نخوابیده آفتاب

انگار قرن‌هاست، افق را ندیده و

از برکۀ غروب، ننوشیده آفتاب