آن جا که جشن و شادى و بزم شراب بود

یک چند دل در آتش سوزان، کباب بود

یک سو رباب چنگ به دل مى‌‏زدى ز غم

یک سو نواى دل‏کش چنگ و رباب بود

یک یادگار مانْد ز بیداد روزگار

در آن خرابه‌‏اى که به شام خراب بود

آن جا که بود مجمع آزرده‏‌خاطران

آن جا که دل در آذر و در پیچ و تاب بود

هر دل ز غصّه بود، چو کانون آتشى

هر دیده‌‏اى ز گریه، چو دریاى آب بود

در آن میانه بود یکى نازدانه‌‏اى

افتاده روى خاک و دلش گرم خواب بود

ناگه ز خواب جَست هراسان و مى‏‌گریست

گم کرده داشت، گریه‌‏اش از اضطراب بود

چون ابر مى‏‌گریست که ماهش طلوع کرد

ماهى که مستنیر ز وی آفتاب بود

شد منقلب چو گم‏شده‌جانان ز ره رسید

چون این وصال، لازمه‏‌اش انقلاب بود

مى‌‏گفت با پدر غم هجران و در میان

گویا که محرمانه، سؤال و جواب بود

در ماتمش، هماره «نگارنده» مى‏‌گریست

از بس در این مصیبت عظمى، مُصاب بود